Vol 12. മലബാറിലെ നമ്പൂതിരിമാർ, അമ്പലവാസികൾ, നായർമാർ എന്നിവരെക്കുറിച്ച്

ചാക്യാർമാരെക്കുറിച്ചാണ് ഇനി പറയേണ്ടത്. ഇവരെക്കുറിച്ച് Travancore State Manual Vol2ൽ കുറേ കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ Malabar Manualലിൽ ഇവരെക്കുറിച്ച് വളരെ ചെറിയൊരു പ്രതിപാദിക്കലേ കാണുന്നുള്ളു. അതേ സമയം Malabar & Anjengoയിൽ കുറച്ചുകൂടി വാക്കുകൾ ഇവരെക്കുറിച്ച് എഴുതിക്കാണുന്നുണ്ട്.

എന്നാൽ Travancore State Manual Vol2ൽ ഇവരെക്കുറിച്ച് പറയുന്ന പാരമ്പര്യകഥയിൽ നിന്നും ചെറുതായെങ്കിലും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു പാരമ്പര്യകഥയാണ് Malabar & Anjengoയിൽ പറയുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും രണ്ടിന്റേയും ആന്തരിക പൊരുൾ ഒന്നുതന്നെ.

ചാക്യാർമാരുടെ പാര്യമ്പര്യതൊഴിലിന് നമ്പൂതിരി സംവിധാനങ്ങളുമായി ബന്ധമുണ്ട് എന്നതിനാൽ, മലബാറിലും തിരുവിതാംകൂറിലും ഇവർക്ക് ചെറുതായെങ്കിലും ഒരേ പോലുളള പ്രസക്തി കണ്ടിരുന്നിരിക്കാം. ഇവരുടെ പാരമ്പര്യ തൊഴിലായി രേഖപ്പെടുത്തിക്കാണുന്നത്, അമ്പലങ്ങളിൽ ഉത്സവം പോലുള്ള ചില പ്രത്യേക അവസരങ്ങളിൽ മാത്രം കൂത്ത്, കൂടിയാട്ടം എന്നിവ നടത്തുക എന്നതാണ്.

ചാക്കിയാർകൂത്തിൽ പുരാണങ്ങളിലേയും ഇതിഹാസങ്ങളിലേയും പല കഥകളെയും വളരെ രസകരമായി വിവരിച്ചും വിസ്തരിച്ചും പറയുക എന്നതാണ് ചെയ്യാറ്. ഇതിനെക്കുറിച്ച് കുറച്ചുകൂടി കാര്യങ്ങൾ അടുത്ത എഴുത്തിൽ പറയാം. Malabar and Anjengoയിൽ ഈ കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്ന അവസരത്തിൽ 'it is said' എന്ന വാക്കുകൾ ഉപയോഗിച്ചുകാണുന്നു. എന്നുവച്ചാൽ Malabar and Anjengoയിൽ എഴുതിയിരുന്ന ആൾക്കും ആളുകൾക്കും കൂത്ത് നേരിട്ട് കണ്ട അനുഭവം ഇല്ലായെന്ന് കരതാം എന്ന് ഒരു തോന്നൽ.

എന്നാൽ ഈ ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ പേരിൽ തന്നെ Anjengo (അഞ്ചുതെങ്ങ്) എന്ന വാക്കുണ്ട് എന്ന് ഓർക്കുക. എന്നുവച്ചാൽ, ഈ ഗ്രന്ഥം മലബാറിനെക്കുറിച്ചാണ് എങ്കിലും, തിരുവിതാംകൂർ പ്രദേശത്തുള്ള Anjengo (അഞ്ചുതെങ്ങ്) എന്ന ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണ പ്രദേശത്തിന്റെ കാര്യങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. അപ്പോൾ ഈ ഗ്രന്ഥത്തിന് വെറും മലബാറിന്റെ മാത്രം പാരമ്പര്യ സ്വാധീനം അല്ല ഉള്ളത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാം.

പിന്നെ പറയാനുള്ളത് തിരുവിതാംകൂറിൽ 1414 പുഷ്പകന്മാരും 2730 വാര്യർമാരും ഉണ്ട് എന്ന് 1883ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച Native Life in Travancoreൽ പറയുന്നുണ്ട്.

അങ്ങിനെയെങ്കിൽ ചാക്യാർമാരും ഏതാണ്ട് ആയരിത്തിനും രണ്ടായിരത്തിനും ഇടയിൽ ആ രാജ്യത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം. ഇവരിലെ പ്രായപൂർത്തിയായ എല്ലാ പുരുഷന്മാരും അമ്പലങ്ങളിൽ കൂത്ത് നടത്തിയാണ് ജീവിച്ചത് എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ ആവുമോ എന്ന് അറിയില്ല. ഈ എഴുത്തുകാരന് തോന്നുന്നത് ഇവരിൽ ഏതാനും പേർ മാത്രം, കൂത്ത് നടത്തി ജീവിച്ചിട്ടുണ്ടാവാം എന്നാണ്. മറ്റുള്ളവർ ഏതുവിധത്തിലാണ് നിത്യജീവിതം നടത്തിയത് എന്ന് അറിയില്ല.

Malabar Manualലിലും Malabar & Anjengoയിലും ഇവരെക്കുറിച്ചും ഇവരുടെ പ്രവർത്തന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു, കൂടുതൽ അറിയാനായി 1874-75ലേതും 1901ലേതും Travancore Census Reportട്ടുകൾ നോക്കാനാണ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ഇതിൽ തന്നെ എന്തോ ഒരു പന്തികേടു തോന്നുന്നുണ്ട് എന്നാണ് പറയാനുള്ളത്. നമ്പൂതിരിമാർക്ക് രാജ്യത്ത് വൻ അധികാരങ്ങളും ആദരവും ഉള്ള രാജ്യമാണ് അന്ന് തിരുവിതാംകൂർ. മലബാറിൽ അവരുടെ ഉന്നത നിലവാരങ്ങളിൽ നിഴൽവന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

Travancore State Manualലിലും Malabar & Anjengoയിലും ചാക്യാർമാരെ Slaghya Vakkukar അഥവാ Slaghya Kulakkar എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചുകാണുന്നുണ്ട്. രണ്ടാമത്തെ ഗ്രന്ഥം തിരുവിതാംകൂറിലെ വിവരങ്ങൾ, ഈ കാര്യത്തിൽ, ഏറ്റുപറയുകയാണോ എന്ന് അറിയില്ല.

എന്നാൽ ഇവിടെ പ്രത്യേകമായി എടുത്ത് പറയേണ്ടുന്നത്, ചാക്യാർകൂത്ത് എന്നതിനെ കാണാനും കേൾക്കാനും ആസ്വദിക്കാനും നമ്പൂതിരിമാർ മുതൽ നായർമാർ വരെയുള്ളവർക്ക് മാത്രമേ ആ കാലങ്ങളിൽ പറ്റിക്കാണുകയുള്ളു. ഇന്ന് മലബാറിലേയും തിരുവിതാംകൂറിലേയും മറ്റ് ജനങ്ങൾ ഈ വക കാര്യങ്ങളെ അവരുടെ പഴമയിലെ കാര്യങ്ങളായി അവകാശപ്പെടുന്നതിൽ കാര്യമായ അബദ്ധമില്ലേ എന്നൊരു ചിന്ത.

മലബാറിലെ അമ്പലങ്ങളിൽ ചാക്യാർകൂത്ത് വളരെ സർവ്വവ്യാപിയായ ഒരു കാര്യം ആയിരുന്നിരിക്കില്ലാ എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. കൃത്യമായി അറിയില്ല.

ചാക്യാർമാർ എന്ന ജനവിഭാഗത്തിന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് Malabar & Anjengoയിൽ ഈ പ്രകാരമാണ് പറയുന്നത്: ഒരു നമ്പൂതിരി സ്ത്രീ വ്യഭിചരിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തപ്പെടുന്നു. ഈ സ്ത്രീക്ക് പൂണൂൽ ധരിച്ച ആൾകുട്ടികൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ കുട്ടികളും ചാക്യാർമാർ ആകുന്നു. പൂണൂൽ ധരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ആൺമക്കൾ ചാക്യാർ നമ്പ്യാർ എന്ന മറ്റൊരു ജാതിക്കാരായി അറിയപ്പെടും. വ്യഭിചരിച്ചതായി തെളിയപ്പെടുന്ന ദിവസത്തിന് ശേഷം ആ സ്ത്രീക്ക് ജനിക്കുന്ന പെൺകുട്ടികൾ ചാക്യാർ ജാതിയിലോ, ചാക്യാർ നമ്പ്യാർ ജാതിയിലോ ചേരുന്നു. അത് അവരുടെ ഇഷ്ടം.

ചാക്യാർ സ്ത്രീകളെ ഇല്ലോടിയമ്മമാർ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുക. അതേ സമയം ചാക്യാർ നമ്പാർ ജാതിക്കാരായ സ്ത്രീകളെ നങ്ങിയമ്മമാർ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുക.

ചാക്യാർമാർക്ക് നങ്ങിയമ്മമാരെ വിവാഹം കഴിക്കാം. എന്നാൽ ചാക്യർ നമ്പ്യാർമാർക്ക് ഇല്ലോടിയമ്മമരെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ പാടില്ല. ഇതിൽനിന്നും തന്നെ ഈ രണ്ട് കൂട്ടർക്കും ഇടയിൽ ഏതോവിധത്തിലുള്ള ഉച്ഛനീചത്തം ഉണ്ട് എന്ന ഒരു തോന്നൽ വരുന്നുണ്ട്.

ചാക്യർകൂത്തുകളിൽ ചാക്യർ നമ്പ്യാർമാർക്കും നങ്ങിയമ്മമാർക്കും രണ്ടാം സ്ഥാനമാണ് ഉള്ളത് എന്ന് തോന്നുന്നു.

ചാക്യാർ കൂത്തിനോടൊപ്പം ഒരു ചാക്യർ നമ്പ്യാർ മിഴാവ് എന്ന ചെമ്പുകൊണ്ടുള്ള മദ്ദളം കൊട്ടാനുണ്ടാവും. ഒരു നങ്ങിയമ്മ ഇലത്താളം അഥവാ കൈമണി മുട്ടാനും ഉണ്ടാവും.

നങ്ങിയമ്മമാർ സ്വന്തമായി ചെയ്യുന്ന ഒരു കലാരൂപമാണ് നങ്ങിയാർകൂത്ത്.

ഇനി Travancore State Manualലിൽ കണ്ട കാര്യം എടുക്കാം. ചാക്യാർമാർ എന്നവർ, പണ്ടെപ്പോഴോ ചില ലൈംഗികമായ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ചെയ്ത ഒരു നമ്പൂതിരി ബ്രാഹ്മണ സ്ത്രീയുടെ സന്താനങ്ങൾ ആണ് എന്ന് പറയുന്നു. ഇവിടെ ലൈംഗിക കുറ്റം എന്ന് പറയപ്പെടുന്നത് അരുതാത്ത ജാതിക്കാരുമായി ലൈംഗിക ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്നതിനെയാണ്.

1901ലെ Cochin Census Reportൽ ഒരു കഥപറയുന്നുണ്ട് പോലും.

സൂത ജാതിക്കാരായ പരദേശികൾ ആണ് ചാക്യാർമാർ പോലും. സൂതജാതിക്കാരുടെ ഉത്ഭവം ക്ഷത്രിയനായ പുരുഷന് ബ്രാഹ്മണ ജാതിക്കാരിയിൽ ജനിച്ച കുട്ടിയുടെ സന്തതികളാണ് പോലും.

മലബാർ - തിരുവിതാംകൂർ പ്രദേശത്ത് കുടിയേറിയ സൂത ജാതിക്കാരുടെ വംശംപരമ്പര തീർന്നുപോകുന്ന അവസരത്തിൽ, അവരിലെ ഒരു സ്ത്രിക്ക് അന്യജാതിക്കാരായ പുരുഷന്മാരുമായുള്ള ബന്ധത്താൽ ഒരു കുട്ടി ജനിച്ചു. വ്യഭിചാര വിവരം ആരും അറിയുന്നതിന് മുൻപ് ഈ കുട്ടിയെ സ്വന്തം കുടുംബത്തിൽ അംഗമാക്കിമാറ്റി. എന്നാൽ വ്യഭിചാര വിവരം അറിഞ്ഞതോടുകൂടി ഈ കുട്ടിയേയും ആ ആളുടെ സന്താനങ്ങളേയും മറ്റൊരു ജാതിയാക്കി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അവരാണ് ചാക്യാർമാർ.

പാരമ്പര്യ കഥ എന്തുമായിക്കൊള്ളട്ടെ, പൂർവ്വികർ എന്ത് തോന്ന്യാസവും ചെയ്തിരിക്കട്ടെ, അതിലൊന്നും യാതോരു പ്രശ്നവും ഇല്ലതന്നെ. ഒരു കാര്യമാത്രം ഉറപ്പായാൽ മതി. അത് തങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണ ബന്ധമുള്ളവരാണ് എന്ന ഒറ്റക്കാര്യമാണ്.

മാത്രവുമല്ല, ലൈംഗിക അരാജകത്വം എന്നത് തികച്ചും അരുതാത്ത തെറ്റ് ആകുന്നത്, അത് പ്രതിലോമ ബന്ധങ്ങൾ ആവുമ്പോഴാണ് എന്നാണ് തന്നുന്നത്. അതായത് സ്വന്തം ജാതിക്ക് കീഴിൽ വരുന്ന ജാതിയിലെ പുരുഷനുമായി ഒരു ഉന്നത ജാതിക്കാരിയായ സ്ത്രി ബന്ധപ്പെടുമ്പോൾ മാത്രം. ഈ ഒരു നിശബ്ദമായ അരുതും അരുതായ്മയും ഇന്നും ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകൾ സംസാരിക്കുന്ന പലസ്ത്രീകളുടെ മനസ്സിലും ഒരു നിഴൽപോലെ രൂഢമൂലമായി നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട് എന്നും ഒരു തോന്നൽ. ഉന്നതനായ വ്യക്തിയോട് വിധേയത്വവും താഴ്ചയിലുള്ള വ്യക്തിയുടെ സാമീപ്യത്തോടുതന്നെ വിരക്തിയും അറപ്പും.

Travancore State Manual Vol2ൽ ചാക്യാർകൂത്തിനെക്കുറിച്ച് വളരെ വിശാലമായി എഴുതിക്കാണുന്നുണ്ട്. അതിനെ ആസ്പദമാക്കി ചാക്യാർകൂത്തിനെക്കുറിച്ച് കുറച്ചു കൂടി എഴുതാം എന്ന് കരുതുന്നു. അത് അടുത്ത എഴുത്തിലാകാം എന്നും കരുതുന്നു.