Search Results

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 5 - ഭാഷാപരമായ പലവിധ അനുഭവങ്ങൾ Previous Next 06. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ സ്ത്രീകളും പരുഷന്മാരും തമ്മിൽ ഇടപഴകുന്നതിലെ ചില പ്രശ്നങ്ങൾ ഇതോടൊപ്പം തന്നെ സൂചിപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്, പുരുഷന്മാരും, സ്ത്രീകളും തമ്മിൽ ഇടപഴകുന്ന കാര്യം. ഇങ്ഗ്ളിഷ് സാമൂഹികാന്തരീക്ഷങ്ങളിൽ പുരുഷന്മാരും, സ്ത്രീകളും തമ്മിൽത്തമ്മിൽ ഇടപഴകുന്നത് പോലെയല്ല ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ ഇടപഴകുന്നത്. ഇവിടെ പുരുഷൻ - സ്ത്രീ എന്ന വാക്കുകൾക്ക് തന്നെ ഇങ്ഗ്ളിഷിലെ Man, Woman, എന്ന വാക്കുകളുമായി കാര്യമായ ശബ്ദ വ്യത്യാസം അനുഭവിച്ചറിയാവുന്നതാണ്. ഇങ്ഗ്ളിഷിലെ boy, girl, male, female തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ നൽകുന്ന ശബ്ദ-ലാളിത്യം മലയാളത്തിലെ വാക്കുക്കൾക്ക് ഇല്ല. മറിച്ച്, പുരുഷൻ എന്ന വാക്കിന് തന്നെ ഒരു വ്യത്യാസം ഉണ്ട്. ഈ വാക്ക് മലയാളത്തിലെ മറ്റ് അനേകം ഉയർന്നും താഴ്ന്നും, ഉള്ളതും, പരുക്കനായ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷവുമായി ബന്ധമുണ്ട്. ഇത് ഈ വാക്കിന്റെ ഉച്ചാരണത്തിലും ശബ്ദത്തിലും നിഴലിക്കും. പെണ്ണ്, അവൻ, അവൾ, ചെക്കൻ, ചെറുക്കൻ, തുടങ്ങിയവാക്കുകൾ, വാക്ക് കോഡുകളിലെ കീഴ് ഭാഗങ്ങളുമായി ബന്ധമുള്ളവയാണ്. എന്നാൽ കാര്യങ്ങൾ ഇതിനും അപ്പുറത്താണ്. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ തമ്മിൽ ഇടപഴകുന്നത് പോലെ ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തിലെ ഭാഷകളിൽ ഇടപഴുകുന്നതിൽ ചില വ്യത്യാസങ്ങൾ ഉണ്ട്. ഇന്ന് പലവേദികളിലും, ഇന്ത്യയിൽ ചെറുപ്പത്തിലെ സ്ത്രീകളേയും പരുഷന്മാരേയും, ഇടപഴകിച്ച് പരിചയപ്പെടുത്തി വളർത്താൻ ആഹ്വാനങ്ങൾ വരുന്നുണ്ട്. ഇങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നതിന് മുൻപായി, ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിലകാര്യാങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. മലയാളത്തിലെ മനുഷ്യ സമത്വ ആശങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പല ചിന്തകളും ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ ഇല്ലതന്നെ. കാരണം, ആളുകൾ തമ്മിൽ ഇടപഴകുമ്പോൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത് You, Your, Yours, He, His, Him, She, Her, Hers തുടങ്ങിയ വാക്കുകളാണ്. ഇതിൽത്തന്നെ ഒരു സമത്വം അറിയാതെ തന്നെ രൂപപ്പെടുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ ആളുകൾ തമ്മിൽ നീ, നിങ്ങൾ, സാർ എന്ന മൂന്ന് വ്യത്യസ്തതരം സമത്വങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്താം. ഒരു സത്രീയും പുരുഷനും തമ്മിൽ തമ്മിൽ സംബോധന ചെയ്യുമ്പോൾ, നീ-നീ, നിങ്ങൾ-നിങ്ങൾ, സാർ-മാഡം എന്നതിൽ ഏതാണ് തമ്മിൽ തമ്മിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നത് എന്നതിനെ അനുസരിച്ച്, മൂന്ന് വ്യത്യസ്തതരം സമത്വ ബന്ധങ്ങളാണ് രൂപപ്പെടുക. ഈ മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത ബന്ധങ്ങളിലും, സംഭാഷണ വിഷയങ്ങൾക്കും, അവയുടെ നിലവാരങ്ങൾക്കും, എന്ത് പറയാം - എന്ത് പറയുന്നത് അനുചിതമാണ് എന്നെല്ലാമിൽത്തന്നെ കാര്യമായ വ്യത്യാസമുണ്ടായിരിക്കും. നീ-നീ എന്ന ബന്ധത്തിൽ, സംസാര വിഷയങ്ങൾ ഏറ്റവും താഴത്ത് എത്തുന്നതും, അന്യോന്യം ഏറ്റവും സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ളതും ആയിരിക്കും. ഈ വിധം അന്യോന്യം സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകുന്ന ഒരു വാക്ക് ബന്ധം ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ ഇല്ലാ എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ സ്ത്രീ പുരുഷ ഇടപഴകലിന് ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നതിന് മുൻപായി ഈ കാര്യം ശരിക്കും പഠിച്ചിരിക്കുന്നത് ഉചിതമാണ്. കാരണം, ഈ മൂന്ന് തരം വ്യക്തിബന്ധങ്ങൾ മറ്റ് പല വ്യക്തി ബന്ധങ്ങളേയും ബാധിക്കുന്നതാണ്. പോരാത്തതിന്, ഓരോ വ്യക്തി ബന്ധവും ഭാഷാകോഡുകളിലെ ഓരോ നിലവാരത്തിലേക്കും വ്യക്തികളെ വലിച്ചിഴക്കും. ഇത് മറ്റുള്ളവരുമായുള്ള വ്യക്തി ബന്ധത്തിൽ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഭാഷാ കോഡുകളേയും ബാധിക്കും. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു സ്ത്രീയെകാണുമ്പോൾ, ആ ആളെ പേര് വിളിക്കണമോ, ചേച്ചി എന്ന് വിളിക്കണമോ, നീയെന്നോ, നിങ്ങൾ എന്നോ, മാഢം എന്നോ സംബോധന ചെയ്യണം എന്നെല്ലാം തീരുമാനിക്കാൻ, മറ്റ് ആളുകൾ ഈ വ്യക്തിക്ക് മറ്റൊരു വ്യക്തിയുമായുള്ള വാക്ക് കോഡുകളിലെ ബന്ധം കണക്കിൽ എടുക്കും. ഇങ്ങിനെ ആരെങ്കിലും നിർണ്ണയിക്കുന്ന വാക്ക് കോഡുകളിലെ സ്ഥാനം, സ്വന്തം കുടുംബത്തേയും, ഭർത്താവിനേയും കുട്ടികളേയും ബാധിക്കും. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ അങ്ങിനെയാണ്, ഇങ്ങിനെയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് അങ്ങോട്ടേക്ക് എടുത്ത് ചാടുന്നത് അപകടമാണ്. കാരണം, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭാഷാ കോഡുകൾ മറ്റൊരു ലോകമാണ്. ഇതിനെല്ലാത്തിനും ഉപരിയായി, നിർബന്ധ വിദ്യാഭ്യാസം എന്ന കോപ്രാട്ടിത്തരവും കണക്കിലേടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. കലങ്ങിമറിഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന, അർദ്ധ പ്രാകൃത സമൂഹങ്ങളാണ് ഈ രാജ്യത്ത് എല്ലായിടത്തും ഉള്ളത്. ചെറിയ ചുറ്റുപാടുകളിൽ ജനിച്ച് വളർന്ന് പഠിപ്പും തൊഴിലുമായി ജീവിതം നയിക്കുന്നവർക്ക്, ഈ നാടിന്റെ സങ്കീർണ്ണതയെക്കുറിച്ച് വിവരം കുറവാണ് എന്നുള്ളതാണ് വാസ്തവം. ഇവിടുള്ള സമൂഹം ദുഷ്പ്രവേശ്യമായ (impermeable), ഒന്നിന് മുകളിൽ മറ്റൊന്ന് അടുക്കിവച്ചിട്ടുള്ള പല പാളികൾ (layers) ഉള്ളതാണ്. ഇവിടെ എടുത്ത് പറയേണ്ടത്, മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച കാര്യങ്ങൾ ലൈംഗിക അരാജകത്വവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തരുത്.അത് മറ്റൊരു വിഷയമാണ്. 1. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാകോഡുകളുടെ വിക്രിയമായ 2. ഇങ്ഗ്ളിഷ് പഠിപ്പിച്ചാൽ ആളുടെ മേലുള്ള 3. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ പ്രദേശങ്ങളിൽ വ്യക്തമായ 4. ഇങ്ഗ്ളിഷ് കൊളോണിയൽ വാഴ്ചയോടുള്ള 5. പൊട്ടിത്തെറി സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഒരു പരിവർത്തനം 6. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ സ്രീകുകളും പരുഷന്മാരും 7. ഭാഷാകോഡുകളില ഏറ്റകുറച്ചിലുകൾ മായ്ക്കാതെ 8. ഭർത്താവ് കീഴ് ജീവനക്കാരനോട് തുല്യനാകാൻ 9. വാക്ക് കോഡുകൾക്ക് DNAയേയും Genesനേയും 10. സ്വാർത്ഥതാൽപ്പര്യത്താൽ സ്വന്തം മക്കളുടെ 11. 1717കളിൽ ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർ മലാബാറിൽ വന്നപ്പോൾ 12. ഭാഷാകോഡുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ചെയ്ത പരീക്ഷണ 13. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ നാട്ടിന് നടുവിൽ ഒരു കലർപ്പില്ലാത്ത 14. വാക്ക് കോഡുകൾ തലതിരിഞ്ഞ് ഉപയോഗിച്ചാൽ 15. ഭാഷാകോഡുകളിലൂടെ ഉളവാകുന്ന വ്യക്തിത്വ 16. ഭാഷാ കോഡുകളിലെ തരംതാഴ്ത്തുന്നവയിൽനിന്നും 17. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ നല്ലകാര്യം പറഞ്ഞാലും, ഇങ്ഗ്ളിഷ് 18. കാര്യങ്ങൾ പ്രാദേശിക ഭാഷക്കർക്ക് 19. ഈ രാജ്യത്ത് ഇങ്ഗ്ളിഷ് അതിന്റെ ഉന്നത 20. ആശയപരമായി കുറെ സ്വാതന്ത്ര്യം ആവശ്യമുള്ളത് 21. ആശയപരമായി എല്ലാറ്റിൽനിന്നും ഒരു അകൽച്ച 22. ഭൌതിക വിജ്ഞാനങ്ങൾക്ക് അപ്പുറമുള്ള ഒരു 23. വ്യക്തികളിൽ ഉള്ള അദൃശ്യമായ ഉയരങ്ങളും 24. ഉള്ളതിൽ കുറച്ച് സൂചിപ്പിക്കുന്നതിൽ 25. സാമൂഹിക അടിത്തട്ടിലേക്ക് എടുത്തു ചാടുന്ന 26. തരംതാഴ്ത്തലുകൾ താങ്ങാൻ കെൽപ്പുളളവർക്ക്, 27. യാതോരു കവചവും ഇല്ലാതെ ഈ രാജ്യത്ത് 28. കലർപ്പില്ലാത്ത ഇങ്ഗ്ളിഷ് മാത്രം കവചമായി 29. ഒരു മുതിർന്ന ആളോട് പെരുമാറുന്നതിനേക്കാളും 30. പ്രാദേശിക സംസ്ക്കാരത്തിൽനിന്നും 31. ചെറുപ്രായത്തിലെ പരിശീലനങ്ങൾ 32. ഇരുചക്രവാഹനത്തിലൂടെയുള്ള ദീർഘദൂര 33. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലെ ഇരട്ടവ്യക്തിത്വം 34. അനാകർഷകമായ സാമൂഹീക ദൃശ്യങ്ങൾ 35. ഇങ്ഗ്ളിഷ് പദങ്ങൾകൊണ്ട് മാരിവില്ല് സൃഷ്ടിക്കാൻ 36. ഇന്ത്യൻ സിനിമായിലെ ആളുകളുടെ വ്യക്തിത്വം 37. ഇങ്ഗ്ളിഷ് Fairytales 38. ഇങ്ഗ്ളിഷ് Folk tales 39. Phantom 40. മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ ഒരു കടിഞ്ഞാൺ 41. Brain softwareനെക്കുറിച്ച് 42. ഇങ്ഗ്ളിഷ് പരിശീലന പദ്ധതി 43. പ്രായ പരിധികൾക്ക് അതീതമായ സൌഹൃദങ്ങൾ 44. തമ്മിൽ പൊരുതിജീവിക്കുന്ന ഒരു 45. ഇങ്ഗ്ളിഷ് പൊതുപെരുമാറ്റങ്ങളുടെ കളരി 46. ഇന്നുള്ള ഔപചാരിക വിദ്യാഭ്യാസം എന്താണ് 47. അന്യർക്ക് സ്വന്തം രാഷ്ര്കത്തിന്റെ 48. പാഠപുസ്തവിജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്നവർ 49. വഴിതെറ്റിച്ചു വിടുന്ന അരസികമായ 50. ഒറ്റ പ്രാവശ്യം കണ്ടാൽ മന:പ്പാഠമാക്കാവുന്ന Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

THE NATIVE RACES OF SOUTH AFRICA GEORGE W. STOW, F.G.S., F.R.G.S. A PDF Digital book version 3. HABITS OF THE BUSHMEN To a Bushman, his mode of living, as long as he could obtain plenty of food, was in reality no more miserable than that of other savage races. He had no invidious object of comparison to place against his condition. When one feasted, they all partook ; and when one hungered, they all equally suffered. They took no thought for the morrow. With them it was either a feast or a famine. Their power of endurance, as well as that of digestion, was quite wonderful. Yet many instances of longevity are to be found at the present day among those who are still living with the Boers. Notwithstanding their forbidding appearance, they possessed a number of savage virtues, which showed that they were not so utterly worthless as many have delighted in depicting them. Not the least noteworthy of these was their implicit faithfulness in any trust imposed upon them. We have already noticed their loyalty to their chiefs, their strong attachment to the place of their birth, their hospitality to strangers, their unselfishness in their division of food, their self-sacrifice and devotion in their attempts to rescue their wives and children from a life of bondage which they abhorred, their unflinching bravery , and their love of freedom. Having thus gained some insight as to what was their true character in their originally undisturbed state, and what they doubtless would have remained under a more just and generous mode of treatment than that which was mercilessly meted out to them, we will now proceed to make some inquiry into such of their more domestic habits as may give us a better view of their inner life, when, devoid of fear from outer enemies, they were isolated among the rocks and plains of their ancestors. In commencing this portion of our investigation, it may be as well to notice that from the evidence of Kwaba , alias Toby , the language spoken by that division which we may call the Sculptors or kopje-dwellers, from the fact of their selecting a hill or mound as their permanent place of residence, whence they obtained an extensive view of the surrounding country, but which contained no caves or rock shelters, in contradistinction to the Painters, or true cave-dwellers, was so different from that spoken by the latter, that it was not understood by them. Upon this subject he says : " I can speak the Bushman language well," that is, the language of the branch of painters, " but," he continues, " I cannot understand the language of the Bushmen of the Gumaap or Riet river," — who belong to the tribes of sculptors. " Their language is too double." From this it would appear that this division of the Bushman family has, in all probability, retained the more primitive form of their original language in their southward migration, while with those who moved more to the westward the language had become so modified that when the two streams again met in Central Southern Africa, so long a period had elapsed that they had become unintelligible to one another. This, however, is a question which must be left to some future philologist to decide. We have already noticed the difference in the habitations of the two main branches of the Bushmen. Those who were the cave-dwellers and painters arrived at a higher degree of artistic talent than any other portion of their race, while their cave dwellings afforded more comfortable shelters from the weather than the fragile structures used by those tribes living on the more open kopjes. The towns, for so the stations of the large tribes might be termed in comparison with the movable dwelling-places of the small nomadic clans of the hunters of the plains, contained from one to two hundred huts. Two excellent examples of stations of this kind are to be found between Kimberley and Klip Drift or Barkly, on the Vaal, in Griqualand West. The one is on the outlying kopje near what is termed the Half-Way House on the road to Pniel, the other on the kopje immediately behind the Mission Station at Pniel itself. One or two others are to be found in the neighbourhood, but these were evidently the headquarters of this particular tribe. At both places there are a number of chippings, chiefly representations of animals : the head and neck of a giraffe at the Pniel kopje is remarkably fine, both on account of its large size and the correctness of its outline. It was evidently the grand figure of the tribe, and the spot might fitly be named from it — after the fashion of the caves we have mentioned — " the Camp of the Giraffe." The position of most of the huts which covered the crests of both these hills is marked by a semi-circle of stones with the opening towards the east ; while that which formed the residence of the chief can also be distinguished from the rest, not only because it is larger, but the rocks also around it are very much more ornamented than any in the immediate neighbourhood of the others, while two or three smaller ones are placed close against it, forming probably the sleeping apartments of some of his wives. An open space was left around this, and here it is that the carvings on the rocks are the thickest. Beyond this the huts of his people evidently formed an irregular ring around him ; while detached from the main body, the sites of several smaller groups of huts are still marked on the flanks of the kopje, apparently so placed for the purpose of acting as out-posts, so that the town itself should not be exposed to sudden attack either from the multitude of lions which once swarmed over the plains, or, in later years, from more formidable foes who then invaded the country. These semicircles of stones show that the diameter of the general huts was about four feet, and of those of the chiefs nearly five. Their framework was formed of a few bent withes, and this again was covered with rush or grass mats. These were most commonly made of rushes laid longitudinally side by side and then sewn neatly and closely together with either a twine made of the back-sinews of an antelope or a kind of cord composed of rushes bruised and closely twisted together. The holes through which the twine or cord was passed were perforated through the body of the rush by means of a bone awl made for the purpose. These huts were more in the shape of magnified Dutch ovens than that of anything else. The huts used by the men of the plains differed somewhat from those just described. They were not strengthened at the bottom with the row of stones used in the more permanent dwellings. They were taken down in the morning , the mats rolled up, the sticks tied into a bundle, and carried from place to place after the game, and again pitched at night at their fresh halting place. Campbell describes these dwellings as the most primitive of any of the nations he had visited. Moffat, who met some of the fugitive clans after so many of those on the frontier had been destroyed by the colonists, found some who did not possess even this flimsy shelter against the winds and storms. Their mode of sleeping exhibited their primitive stage of existence, as instead of stretching themselves out like most other races, they coiled themselves up into as small a space as possible. Mr. Jan Wessels, who resided north of the Orange river at the time the country was filled with Bushmen, informed the writer that on visiting any of their caves, it was possible, although all the inhabitants were absent at the time of the visit, to tell the exact number of men, women, and children who lived in it, as each of them made a small round hollow hole , like a nest, into which they individually coiled themselves, each man, woman, and child having his or her own allotted form, to which they retired when they wished to sleep. In cold, rainy, or snowy weather, they would not make the least attempt to get up or alter their position for a day or two together, but would remain in a state as if of semi-torpor until an amelioration of the inclement weather took place, which apparently revivified them. Then first the men would be seen creeping out, with their never-for-gotten bows and arrows, and after a little time the women and children would make their appearance. Certain connubial rites, and other operations of nature which in more civilised communities decency taught men to reserve for the strictest privacy, were performed openly among them. The wife constructed for herself a fireplace with three round stones ; she also fashioned, varnished, and baked the few earthenware pots she had to use, manufactured the frail rush mats, under which her family found shelter from the wind and heat of the sun ; she suckled her infants and decked them with care ; in fine weather she was seen going in haste to the fields to gather roots, especially a small round white bulb called uintje ( iris edulis ), which together with locusts that she gathered and dried in the summer, the chrysalides of the ants which she took from the anthills, constituted with the game taken by her husband their only subsistence. The man generally cooked by himself, and the woman for herself ; but whenever a pot was to be emptied, all the kraal gathered round it and partook of it. Thus they went from hut to hut until there remained nothing more to be consumed. Sometimes the men, who would be absent hunting on the vast plains the whole of the day, would there eat to their hearts' content of the game they had killed, and only bring food to their wives when they had had their fill. On such occasions, when they returned in the evening with empty hands, they generally put on sulky faces, and pretended to be knocked up or annoyed. The cunning wife, however, soon detected from her husband's appearance that he was not hungry ; besides the woman was always on the watch, and saw the smoke rising on the distant flats when the meat was cooking ; and so she received him very angrily, pulled and threw down the hut in her rage, and would not suffer him to partake of the ants or whatever supper she had madeN. But in their undisturbed state this condition of affairs did not often exist, during that period there was not only an abundance of game, but, as a rule, an abundance of food also; and the spoils of the chase amply rewarded the fatigues of the huntsmen. Then it was, as soon as supper was over, the women with the children and the young men commenced some of their numerous dances , which were continued until deep into the night, when, at length weary, they retired to their little hollow nests lined with grass or straw, in which they coiled themselves to sleep. Note: Memoir of Miss L. C. Lemue, from Notes of Charles Sirr Orpen. The vanity of the Bushwomen was just as great as that which, characterises women in all ages and all lands. They evinced with their ostrich eggshell beads and springbok kaross as much desire for decoration and display as any others. Their heads were always uncovered, sometimes even shaven, but a quantity of hair was left and arranged as a tuft on the crown, and always plastered with ochre, fat, and the powder of an aromatic plant called buchu. This they carried in a little skin bag or small pot or box made of the segment of a horn, slung to the waist for ordinary use. They speckled their faces and breasts with red and yellow paint and white clay. The men also indulged in this fashion of painting their bodies, sometimes in zebra-like parallel lines, sometimes the lines were drawn diagonally across their bodies, at others they covered themselves with a series similar to chevronels, and again others employed a combination of these different modes of ornamentation. Besides painting, the women adorned their foreheads with a narrow band of thread, not very closely plaited, but elegantly covered with rings made from ostrich eggshell ; and in addition to these fillets, bracelets, girdles, and long fibrous aprons, which in some cases hung down from their waists to their feet, were made and ornamented with the same. Their industry was clearly illustrated in the manufacture of these shell beads and rings, upon which an infinite amount of labour, patience, and time must necessarily have been bestowed in their production. Nor did they, besides these, despise any other ornament they could obtain. They further adorned themselves, as do the Orientals, with a lace or cord of threaded ostrich eggshell beads, which passed through the nostril and was tied at the back of the head, thus forming a festoon over either cheek.n Above their ancles and wrists they fastened little oblong bells, made of the skin of the springbok well dried, and which, by means of pebbles enclosed in them, produced a sound very agreeable to their taste. Note: 1 The Coast-Kafiir and other kindred tribes, and even the Hottentots themselves, do not appear to have ever arrived, before their contact with the European, at that stage of mechanical skill which enabled them to manufacture ornaments of this kind for themselves, in lieu of which they used such natural productions as the brilliant coloured red seeds of the Kaffir-boom and different kinds of sea-shells, especially such as the Nerita, Bulla, and Cowrie. The men, besides the custom of painting their bodies with various patterns (a custom which necessarily fell into disuse when their invaders commenced breaking up their clans and hunting them from mountain to mountain), wore a small piece of skin for a girdle, a very scanty springbok cloak, frequently cut and ornamented in different patterns, together with sundry anklets, arm-and bracelets, and sometimes necklaces, these ornaments seeming to indicate respective rank . After their territories had been invaded and much of their game had been destroyed or driven away, they were sometimes reduced to such extremities as to be obliged to cook and eat old skins. Sometimes they were afraid to go into the plains to hunt, on account of their enemies. They had a great dread of being captured or shot by the Koranas or the Dutch, and there were critical times when nothing would induce them to leave their retreats. The very sight of a white face threw them into an agony of fear. Every time M. Arbousset managed to get near them, they raised loud cries, and sought to flee or conceal themselves. It was at this time, and under these circumstances, that this earnest missionary found some of their huts constructed of branches of trees, and others of another kind among the rocks, with which they might at a distance be readily confounded. All these consisted of three sticks stuck in the ground, and of two small mats, one of which served as a screen behind the stakes, the other as a roof ; and under these poor shelters the unfortunates reposed, huddled pell-mell together. When asked why they did not build better huts like the Basutu, they answered that such huts attached them too much to one spot, that their enemies might burn them all alive in these huts, or kill them in some way before they could get out ; that they would not be able to put them aside during the day to prevent them being seen. They assured M. Arbousset that, since their country had been invaded, they slept with their feet out of their kaross, that they could more readily spring up and escape in case of an alarm ; that they did not long remain in one place, partly owing to the migration of the game, and partly that no one might know where they were to be found. For this last reason they went in very small companies, without dogs, and with the least noise and bustle possible. The Bushmen who, through their friendly intercourse with the Leghoya, the first of the Bachoana tribes with whom the aborigines of the Vaal river came in contact, had in the early part of the present century become possessed of small herds of cattle, and were gradually passing from the hunter to the pastoral stage, had long before the time of M. Arbousset's visit in 1836 been reduced to a state of destitution ; and many of them had been wantonly butchered by the marauders who had invaded their country from different quarters. By this time also an additional calamity had befallen them. The Koranas, finding that they could exchange them for guns, ammunition, and brandy with the old colonists, commenced kidnapping their children ; and a few years after the commencement of this traffic, some of the wandering Boers, following the example of their fathers along the Bushman borders of the Old Colony, made forays upon them for this express purpose, seizing almost all their children, dishonouring them if they were girls , and sometimes making eunuchs of the lads ; and thus it was that the Bushmen became greatly exasperated. Such however was the attachment of these Bushmen to their native rocks and plains that, young as these captives were, many of them attempted to escape as soon as a favourable opportunity presented itself. They have been known to travel for many days through a wild country infested with beasts of prey, and yet at last have, after escaping many perils, succeeded in discovering the retreat of their friends. Many doubtless wandered into the far wilderness, and were never more heard of. These unhappy little wretches, after effecting their escape sought the wildest parts of the country to travel through, in order more effectually to avoid detection. When they neared the part of the country where they believed their friends were staying, they commenced making a series of signals in the following manner : selecting a spot where they could see over a considerable extent of country, they would make a little fire on the highest point, and cover it with a small pile of damp grass, just sufficient to form one long slender column of smoke ; as this rose in the air the little wanderers watched intently to see if any answering sign could be detected. Failing to see this, they would again proceed onward, and would again and again repeat the experiment on some other favourable spots, continuing to advance in the intervals until at last they saw another slender column of smoke rising in answer to their own ; then they would speed onward in the direction where the answering signal was given. Should the Bushmen prove to be strangers, to show that their meeting was a friendly one all those who were armed, and there were few who were not, would during the interview lay their bows and arrows upon the ground. Thus the fugitives proceeded until they were fortunate enough to encounter some of their countrymen who knew their tribe and the position of their country, when they obtained the necessary information which enabled them to direct their footsteps, with greater certainty, in the direction of their home. A sign of peace or a flag of truce among the Bushmen of the Karoo was displayed by exhibiting a jackal's tail fastened to the end of a stick, which was held aloft in the air and waved repeatedly ; and then, as they approached nearer, their bows and arrows were laid aside in the usual manner.N Notes: Evidence of David Swanepoel, an old farmer of considerable intelligence, one of those who in the early days used to cross the Orange river for the purpose of hunting, when the entire country was still in the undisturbed possession of the Bushmen. Fugitive families were, after the dispersion of the tribes, met with all over the country. Campbell in his travels in 1812-13 encountered one of these, consisting of a Bushman, his wife, a younger brother, two daughters, eleven and twelve years of age, and a child of about eighteen months, which the mother still continued to suckle. They were on their way for a supply of water. The man had a bow and quiver full of poisoned arrows. The mother had a stroke of dark blue, like tattooing, from the upper part of her brow to the nose, about half an inch broad, and two similar strokes on her temples. The man had several cuts on his arms and smaller ones on his temples, and so had the children, which they said was done to cure sickness. The dark colour of these cuts was produced by rubbing ground charcoal into the wounds when they were green. They had part of the entrails of a zebra filled with water, from which they frequently drank, and then filled five ostrich eggshells with water to carry home. The paunch of the 'gnu or wildebeest was frequently used as a water-bottle among the Bushman tribes. The open end or mouth of this was fastened with wildebeest-hair ; when they wished to pour out the water this was loosened sufficiently to allow the required quantity to escape, without being entirely unfastened. A tortoise shell was used as a drinking cup, or the orifice of the watersack itself was introduced into the mouth of the drinker. Their most convenient water-bottles, however, were undoubtedly the shells of the ostrich egg . A kind of neck was made to them with the black wax employed by the bees to stop the crevices in their hives, and the mouth was closed with a plug. The women could carry a considerable number of these at a time, in a rude kind of net slung across their shoulders ; and the shell bottles, when filled, were packed away in a cool place ready for use. Some of the Sculptor tribes used to ornament the surface of these shells in a most elaborate manner, covering them over with etchings of various animals, and sometimes even with hunting and other scenes. The delineations stood out boldly from the white ground, from the engraved lines having been blackened with charcoal or some other pigment. Gemsboks, giraffes, gnus, zebras, elands, and various kinds of antelopes, lions, and serpents, men and women, were in many instances engraved upon them with admirable skill. Unfortunately from the fragile materials of the water-bottles, very few of these works of native talent are now to be met with. Their pots of earthenware were also sometimes ornamented with patterns raised upon the surface when the clay was being fashioned ; but these are now only found in detached fragments, as it appears to have been the universal practice of their enemies, when they took possession of one of their caves, to destroy everything which could remind them of its former owners. The Bushmen have been frequently charged with gross inhumanity towards their children. We have already seen that it was a virtue among the Bushmen to love one's own father, and that mothers were known to deprive themselves of food that they might give it to their children. We are therefore led to imagine that these instances of cruelty were the exception rather than the general rule. The women seldom had large families. They carried their children in a different manner from that adopted by the Basutu, or Kafar race, among whom they are bound to their mother's backs in the fold of a kaross, while the Bushwomen carry their little ones on the left side, in a lying posture, the child's feet being towards its parent's back, and its head towards her chest, supported in the skin of a springbok.n Notes: The peculiar way of carrying their children astride on the left hip employed by many of the South African Dutch peasantry has probably been derived from the Bush and Hottentot nurses that they employed in the early days. Moffat, who from his long contact with other races, seems sometimes to write somewhat severely about Bushmen, states that these people " take no great care of their children, and never correct them except in a fit of rage, when they almost kill them by severe usage. In a quarrel between father and mother, the defeated party wreaks his or her vengeance on the child of the conqueror, which in general loses its life. Tame Hottentots seldom destroy their children except in a fit of passion ; but the Bushmen will kill their children without remorse on various occasions, as when they are ill-shaped, when they are in want of food, when the father of a child has forsaken its mother, or when obliged to flee from the farmers or others, in which case they will strangle them, smother them, cast them away in the desert or bury them alive rather than they should fall into the hands of their hated enemies. There are instances of parents throwing their tender offspring to the hungry lion, who stood roaring before their cavern, refusing to depart till some peace-offering was made to him. In general the children cease to be the objects of a mother's care as soon as they are able to crawl about in the field." Terrible as this list of charges appears to be, and to which another has been added, viz. that of burying the living infant with the body of its mother, who may have died whilst it was still in its infancy, from the hopelessness of attempting to rear it upon their primitive fare without the aid of maternal care, they were evidently aggravated by the cruelty and wrong which was heaped upon them by those who looked upon themselves as members of a superior race, who so relentlessly seized the last acre of their territory and destroyed their only means of subsistence, until all the horrors of famine dogged the steps of this ill-fated race, and many perished from hunger. Still in their direst extremity no instance has been recorded that the Bushmen resorted to cannibalism to prolong their lives, in a similar manner to the Bachoana, Basutu, and some of the Kaffir tribes, who threw away their children by scores in their flight from their enemies, and beyond this, as soon as they had found an asylum among the mountains, had recourse to the horrid practice of feeding upon human flesh, devouring not only their children but their wives also, as well as every one else who had the misfortune to fall into their hands. In addition to what has already been said with regard to their ornaments, it may be added that the men were the great manufacturers of beads. Their most valued ornament was that which passing through the nostril was looped up at the back of the head. As a rule in the earlier days they did not pierce the ears, and it was only after they obtained small copper rings from other tribes that the men did so. They calculated time by wet and dry seasons and by moons, and the period of the day by the course of the sun. After a time, as they became accustomed to the use of horses, they became expert and fearless horsemen. This was shown in a striking manner in their mode of hunting the quagga, being light-weights they would dash into a herd of quaggas, and when in full career amid the maddened throng single out such victims as they marked for death. Much has been said by many writers about the evil effects brought upon the native races since their contact with white men, by the introduction of tobacco and ardent spirits ; but, strange as it may appear, all the tribes now found in South Africa were smoking and drinking races ages before they knew of the existence of Europeans. The Bushmen were almost passionately fond of smoking. Their pipes were made either of wood, reed, stone, or a bone of an antelope. They were generally made in the shape of a tube rather wider at the one end than the other. Joints of the mountain bamboo were also used, as well as bowls of baked clay. Some of them were of rather elaborate construction, and answered the purpose of a rude or rather a primitive hookah ; they were made of a large horn of an eland, a hole was made in this about one-third from the pointed end, into which was inserted a tube about nine inches in length, on the top of which was fitted an elongated clay bowl, from six to eight inches in length, either made of baked clay or cut out of a soft stone. One of the latter, which the writer saw in the hands of a Basutu who had obtained it from an old Bushman cave, was very beautifully and elaborately carved with a pattern in relief. When these pipes were used, a certain quantity of water was put into the horn, the mouth was applied to the large orifice of the horn, and the smoke, after being drawn through the water, was inhaled quickly three or four times into the lungs, from which it was again thrown off in a violent fit of coughing, the tears at the same time rolling down from the eyes ; this was considered the height of ecstasy to the smoker. This process continued for a little time, when the fumes of the dacha produced a kind of intoxication or delirium, and the devotee commenced to recite or sing with great rapidity and vehemence the praises of himself or his chief during the intervals of smoking and coughing. The Zulus and some of the other tribes use a similar hookah, substituting, however, the horn of an ox or a calabash for the more primitive eland's horn used by the Bushmen. As it is evident that the hunters were addicted to smoking, and used these pipes generations before they came in contact with the stronger races, it becomes a question whether the latter did not copy the idea from the older inhabitants. "The plant used for smoking was a species of wild hemp, called dacha , which was generally carried in a small skin-bag. Pieces of a narcotic root were also strung like a necklace and worn round the neck ; these were lit at the fire and brought to the nose, so that they snuffed the smoke into their nostrils. The Kanna-bosch was also dried and powdered, and used both for chewing and smoking. When mixed with dacha it was very intoxicating. The great happiness of the Bushman was however in his honey harvest, when the combs of the wild bees' nests were dropping with honey. It was then that he brewed his primitive mead, with which a certain root was mixed which rendered the beverage more intoxicating. This root however was kept a profound secret , except to a few chosen members of the ruling family. It was at such seasons that he could pour out the libations in which he delighted, and it was then, before the intrusion of his enemies, that he could eat, drink, and be merry. But when his enemies came upon him, all this was changed in the evil days which followed ; and because he was the possessor of the land, he was accused of every crime, and as every opportunity was sought by the usurpers to rid themselves of his inconvenient presence, few of his race escaped a tragical end. Having thus made some inquiry into the character and habits of the Bushmen of South Africa, we shall now take into consideration their means of subsistence. There seems very little reason to doubt that before mankind arrived at the higher grade of a hunter race, before they were able to construct weapons sufficiently effective to secure a supply of animal food for them- selves, the primitive savage must have been compelled to live upon such food as he could procure with his hands alone, with the assistance of such improvised missiles as whatever sticks or stones chance threw into his way. In such a state he must have existed for an immense number of ages before such an advance was made as to arrive at the perfection of a sling or a bow, during which period he must have subsisted upon what in South Africa has been termed veld host , and which consists of such edible roots, bulbs, and tubers, such plants or wild fruits, insects, and small animals, birds, or reptiles, as can be secured without the aid of any artificial weapon, beyond those afforded by Nature herself. Such then was the condition of life from which the remote ancestors of the Bushmen emerged when they entered into the rank of true huntsmen armed with, what to them must have been a wonderful invention, a bow and arrow. But in becoming hunters (a change which must have come over their race by slow degrees) they still retained their original mode of living, and the veld-kost remained, especially in times of scarcity, one of their mainstays to support existence. This kind of food may, as we have seen, be divided into two kinds, vegetable and animal. We will therefore enumerate, in the first place, such productions of the former classN as are known to have been utilised by them as articles of food, after which we shall notice those which they obtained from the animal kingdom. Notes: The writer had hoped, during the time he was engaged upon the geological survey of the Orange Free State, to have obtained a correct and exhaustive list of such things as had been used by the early Free State Bushmen, but although he made strenuous efforts to do so he failed— as owing to some unaccountable reason the Boers who had old Bushmen living on their farms used every means of persuasion to prevent them accompanying him, and the Bushmen across the border declared they dared not cross it on account of their fear of the Boers. Hunger, writes Moffat, compelled them to feed upon everything edible. Ixias , wild garlic, mesembryanthemums, the core of aloes, the gum of acacias, and several other plants and berries, some of which are extremely unwholesome, constituted their fruits of the field ; while almost every kind of living creature was eagerly devoured, lizards, locusts, and grasshoppers, the poisonous as well as innoxious serpents not excepted, the head of the former being carefully cut off, and then all roasted and eaten together. The Bushmen of the more wooded portions of the sea-coast were able to obtain a number of additions to their vegetable supplies, which their brethren of the interior could not procure. The bulbs of many Ixias and other plants of the same tribe constituted with ants and locusts the chief food of the Bushmen and Koranas, when they could not procure game or milk. The inside also of the enormous roots of the Testudinaria elephantipes , or elephant's foot, and the soft pithy interior of the stems of the Zamid , the latter being known to the colonists as Hottentot-bread, were extracted, reduced to a pulp, and after being baked in some primitive fashion, served the purpose of a kind of coarse bread or cake. The flowering tops of the Aponogeton distachys , a pretty white-flowered floating plant frequent in pools in many parts of the colony, and sometimes used even by the settlers as a pickle, and asparagus, were cooked by them.n Notes: The Uyntje, called Monakaladi in Sesutu, is one of their principal means of subsistence ; it is abundant in the Free State, the Interior, and in Basutoland, and in fact this little bulb is found in the whole of South Africa. They eat it any way, either raw, roasted under the ashes, or ground, or rather it is crushed on a stone; when crushed it is dried, in which state it will keep a long time." " The Sekeng-keng in Sesutu is a fat plant that grows on the hills and in very dry places, they also eat it raw. The black tribes use this plant also to improve their snuff, by mixing a little of its ashes with the snuff." — Notes by C. S. Orpen, Memoir on Bushmen, by Miss L. E. Lemue. The young shoots of several shrubs were also used as articles of food. One of these was said to possess special nourishing properties, viz. the Methyscophyllum glaucum (Mac-Owan), growing on the banks and in the ravines of the Kei. These shoots when chewed have a slightly bitter, yet pleasant flavour, combined with a strong sweet taste of licorice . It is said to contain such life-sustaining powers that during its season the Bushmen were not only able to subsist for a considerable time upon its nourishment alone, but, as they termed it, they became " strong and fat " upon the invigorating diet. The Bushmen of the North, again, were able to procure supplies from the vegetable kingdom which were denied to those living on the great central plains. To the travellers Chapman and Baines we are indebted for whatever description of them we possess. The first noticed is a tree with heart-shaped leaves called Toa by the Bushmen, Onganga by the Ovambo, and Mapura by the Bachoana. Its wood is used principally by the natives for making wooden vessels, troughs, etc., and combines softness with closeness of grain and durability. All the natives make a strong intoxicating drink out of its fruit, which is very like a lime in appearance, of a pleasant acid taste, thick rind like the lime, and with a large nut inside. The elephants are very fond of it. The trunk of the tree is generally several feet thick and straight for about twenty or thirty feet, when it branches out into a beautiful crown. The Baobab, Adansonia digitata , is another tree connected with the Bushmen of the interior. Its Bushman name is 'Bo , it is called Moana by the Bachoana and Makololo tribes, and Boana or Boyana by those of the Makalaka and Batonga. Its fruit hangs attached to a strong stem, and has a woody gourd-like capsule, sometimes from ten to twelve, but generally about six inches in length, and from three to four thick. In this capsule numerous kidney-shaped seeds are imbedded between fibrous divisions in a white pulpy acid substance, somewhat resembling cream of tartar in taste. The Bushmen convert the fibrous bark into a kind of matting, which is sometimes used in lieu of a blanket or a kaross. They look as if made of a material like coir. Bags, ropes, etc., are also made of it, but the wood, being soft and spongy, is useless, excepting as tinder when in a state of decay. In the decayed hollows of the uppermost branches bees build their nests in fancied security from the ravages of the Bushmen, who nevertheless scale its castle-like walls by means of two rows of pegs driven deep into the bark to serve as a ladder.N From the pulp of the fruit a very pleasant and wholesome drink may be made with boiling water, in cases of fever, especially with the addition of a little honey or sugar. The Bushmen made a kind of porridge by boiling it, which was however very acid. The fruit ripens when the leaves have fallen, generally in March and April. The difficulty of throwing them down with sticks and stones ensures a pretty constant supply throughout the winter season. Chapman found in some of these trees large excavations made by the Bushmen, in which ten or twelve men could sleep, with a fire in their midst. In others large caverns were discovered, the resort of numerous owls and bats. Notes: The writer has seen places where the Bushmen, by a similar method, have climbed the face of a dizzy precipice where even a baboon could not have obtained a footing, to secure the much coveted honey of a bees' nest. The pegs were still in the face of the precipice. Another fruit of great value to the Bushmen of this part of Africa was a species of Anona , which these people called Bododo . It was found by Chapman, in 1854, in the Kalahari, near the Chobe It is a perennial, thriving in moist sandy places, such as old river-bedsN and hollows. It is from fifteen to eighteen inches high, and grows in beds and clusters. The leaves are oblong, alternate, and one inch apart, their upper sides smooth and glossy, and their lower strongly reticulated. The fruit is divided into sections, each of which encloses a brown seed, in shape like that of the castor-oil plant, but larger. The fruit hangs downward by a short stem, under the leaves. It emits a very sweet odour when ripe, by which it may be easily traced in the field. Mr. Chapman states that it was the most luscious fruit he ever tasted, and that when ripe it is of a pine-apple colour. In its green state it is used as a vegetable. In favourable seasons the Bushmen gathered large quantities, and became fat upon it, but it is almost too luscious for a white palate. Some seasons, however, it does not bear at all. The Bushmen of the Kalahari frequently obtained for two or three months together their water supply from the wild water-melon (Cucumis caffer) found so plentifully in the desert at certain seasons. Making a hole in one side of the melon, they pound up its contents, the rind forming a natural mortar, and then drink the water thus obtained. Notes: The old dry river beds found in the Kalahari region are called Dums by the Bushmen, Omaramba by the Damaras, and Malopo by the Bachoana. The Bushmen of the 'Gariep , or Great river, make use of a species of Stipelia , which they call 'Guaba . The writer found this growing on the rocky ridges of the great southern bend of this river. It is eaten both by the Bushmen and the Dutch hunters to assuage their thirst. It has a sweetish taste, somewhat approaching licorice, mingled with a permanent bitter which clings to the palate for a long time after it has been eaten. The Bushmen assert that it acts as a tonic, both strengthening them and increasing their powers of endurance. Besides these things, some of the Bushman tribes collected considerable quantities of grass-seeds , which were pounded, boiled, and eaten like grain. It would appear that the practice of collecting these seeds for winter store was almost universal before the peace of the country was destroyed by the irruption of the stronger races into it. Several of their mortars, hollowed out of the solid rock, and which are worked out in perfect shape and smoothed and finished inside with a care which is surprising when we know that the only chisel at their disposal was a chipped and sharpened piece of lydite, are still found near several of the old caves in the Free State, and which were used in the preparation of this kind of food. It was doubtless the use of grass-seeds as an article of food which induced some of the earlier races of men to attempt its growth to increase the quantity of their winter food, a practice which formed the germ whence by slow degrees and step by step the knowledge of cultivating the soil was gained, and from which the science of agriculture ultimately sprang. The most abundant supplies of insect food were derived from the innumerable ant-hills found in the country, and in the early days the almost periodical visits of vast swarms of locusts. The arrival of the latter was hailed by the Bushmen as a glorious time of harvest, as they were esteemed excellent and nourishing food. Immense numbers of them were caught, deprived of their legs and wings, dried in the fire, and then either ground with a maalklip , that is a flat stone, or one which has been slightly hollowed in the centre, upon which the dried locusts were reduced to powder by means of a smaller round one worked with both hands, or pounded in one of the mortars which have been described as hollowed out of the solid rock and used in the preparation of grass-seeds. The finest specimen of one of these mortars which the writer met with, he discovered hollowed out of a large boulder in front of a cave in the Koesberg. It was six inches in diameter and eight in depth, of excellent shape, and perfectly smooth inside. The labour required to have made this with the rude stone implements they possessed must have been immense. Unfortunately the boulder was too large to be removed, and doubtless remains in the same position until the present day. The locust-powder N was stored in a dry place, in skin sacks, and kept for future use, when it was made into a kind of porridge, and also, when mixed with honey, into a sort of cake, which was said by those who have tasted it to have been far from unpalatable. The nutritious properties of this food were proved by the fact that during the locust season the Bushmen increased in flesh, and became rotund and well-conditioned. Notes: The method of baking the locusts was by hollowing out and heating beforehand a deserted anthill. They were poured into this primitive oven through a hole at the top, and when sufficiently dried, which was in a short time, were raked out through another at the bottom. — Memoir of Miss L. E. Lemvie, C. S. Orpen's Notes. The Bushman-rice , as it was termed by the Dutch, or chrysalides of white ants obtained from the ants' nests, was merely gathered in such quantities as sufficed for daily use. This Bushman rice was called 'Kasu by the Bushmen themselves. To obtain a supply, the nest was opened with a digging stick, called 'Kibi . The "eggs" were then taken out and placed upon a small grass mat, made expressly for the purpose, and which was used as a sieve. The " eggs " were then properly sorted, and placed in a small grass basket or skin bag, and the process was continued until a sufficient quantity was obtained. They were then taken to the cave or camp, when they were placed on the fire, on a flat stone with a little fat, and roasted until they were brown, when they were considered fit for use. Among the reptiles most esteemed as food were the great frog and the iguana , both of which are said by epicures to possess a most delicate and chicken-like flavour. The enormous frog ( Pycicephalus adspersus ) (Dr. Smith), called the brul-pad, or bellowing toad, from the noise it makes resembling the bellow of a bull, by the Dutch, and matlameto by the Bakuena, is supposed by the natives to fall from the thunder-clouds, on account of their sudden appearance during rain, as frequently when the rain is falling a sudden chorus is raised on all sides, which seems to strengthen the belief. The Bushmen, however, found out that in times of drought it makes a hole at the root of certain bushes. And as it seldom quits its hiding-place, a large variety of spider takes advantage of the hole, and makes its web across the orifice, and thus it is discovered by them. Savage as they were deemed to be, they had several modes of cooking, viz :— boiling, roasting or broiling, and baking. The last, as we have seen, was sometimes accomplished by the help of a deserted ant-heap. Meat was sometimes prepared in this manner ; but the climax of Bushman cookery was reached in the mode they adopted in preparing the foot of the elephant or hippopotamus, a delicacy supposed to be the portion of their great chiefs. After an elephant or hippopotamus had been killed or captured, the tribe gave itself up to feasting and festivity. A hole was dug in the ground, in which a large fire was made. When it was thoroughly heated, and the coals and ashes were raked out, the great foot of the animal was placed in the centre, and it was then covered in with the ashes which had been abstracted. In this position it was allowed to remain until the following morning, when, according to the testimony of old hunters, these wild men produced a dish fit for an emperor ! They obtained fire by using fire-sticks. The Bushmen employed several kinds of wood in making them ; one was a small thorny bush abundant in some parts of South Africa, and called Mosukutsoane by the Basutu, another that of the wild fig, and a third that sometimes called Melkbosch by the Dutch, a species of Asclepias , the " wild cotton " of the Settlers. Two small pieces of one or other of these woods were taken ; the one was round, and pointed at one end, the other had been flattened, with a small rounded hollow in the centre of it, into which the pointed end of the former was introduced as in a loose socket, which by being rubbed briskly between the palms of the hands was made to revolve rapidly. In a few seconds, under their skilful manipulation, fire would make its appearance. A small groove was cut from the socket in the lower piece to allow the ignited particles to escape. Mr. Octavius Bowker, who has frequently in his hunting expeditions been accompanied by some of these wild huntsmen, has assured the writer that he has been perfectly astonished at the readiness and rapidity with which he has seen them obtain fire to cook any game that may have fallen in the chase. On one special occasion, during a halt, one of his Bushmen attendants undertook to broil some steaks for him from an eland that had been shot. His volunteer cook first collected a quantity of dry wildebeest dung, and with a sharp stick dug up a number of grass roots ; these he placed in a small circle, putting the meat in the centre. He produced his fire-sticks, and with a few rapid whirls obtained the necessary fire to set the whole in a blaze, and in a short time produced as savoury a repast as any genuine hunter could desire ; and this, he assured his master, was the method of cooking game adopted by his countrymen. Previous Next The Native Races of South Africa 00. The Native Races of South Africa 01. Editor's Preface 02. Preface 1. The Ancient Abatwa or Bushmen 2. The Great Antiquity of the Bushmen 3. Habits of the Bushmen 4. Weapons and Implements 5. Methods of Hunting and Fishing 6. Social Customs of the Bushmen 7. Mode of Burial of the Bushmen 8. The Various Groups 9. The Various Groups (continued) 10. The Various Groups (continued) 11. Bushmen of the Eastern Province 12. The Struggle for Existence 13. Encroachment of the Stronger Races 14. The Tribes of the West Coast 15. The Koranas 16. Account of Various Korana Clans 17. The Griquas 18. Barend Barends, the Original Chief 19. The Griquas of the Early Settlement 20. The Griqua Chiefs 21. The Agricultural and Pastoral Tribes 22. 2nd Period of the Bachoana Migration 23. The Career of the Mantatee Horde 24. The Barolong 25. The Bakuena or Bakone Tribes 26. The Bakuena of the North COMMENTARY

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 15. മാപ്പിള ലഹളയെ വിശാലമായൊന്ന് നോക്കിയാൽ Previous Next 43. ജനങ്ങളുടെ ഭാഷാപരമായ സംസ്ക്കാരത്തിന് അനുസൃതമായിട്ടായിരിക്കും, അവരുടെ വാണിജ്യപ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ സ്വഭാവം 150 വർഷം ഇന്ത്യയെ ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർ ഭരിച്ചിട്ടും ഇവിടെ യാതോരു പുരോഗതിയും ഉണ്ടായില്ല. ദാരിദ്ര്യം തുടച്ചുമാറ്റാൻ അവർക്ക് ആയില്ല. ഈ രീതിയിൽ ആണ് ഇന്ന് പല വിദ്വാന്മാരും ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തെ വിലയിരുത്തുന്നത്. ഭരണകർത്താവ് വിചാരിച്ചാൽ നാട്ടിലെ ദാരിദ്യവും ജനങ്ങളുടെ പെരുമാറ്റവും സംസ്ക്കാരവും വാണിജ്യ പ്രവർത്തനവും മറ്റും മാറ്റിമറിക്കാൻ ആവും എന്നതു തന്നെ ശുദ്ധമായ വിഡ്ഢിത്തമാണ്. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലെ ജനങ്ങളുടെ പെരുമാറ്റവും സംസ്ക്കാരവും വാണിജ്യപ്രവർത്തന രീതിയും മറ്റും സൃഷ്ടിച്ചത് അവിടുള്ള രാജകുടുംബമോ, റാണിയോ അല്ല. അവിടുത്തെ മന്ത്രി സഭയ്ക്കും ഇതിൽ കാര്യമായ പങ്കുണ്ട് എന്നു തോന്നുന്നില്ല. അവിടെ ജീവിക്കുന്ന ജനങ്ങളുടെ ഭാഷാപരമായ സംസ്ക്കാരത്തിന് അനുസൃതമായി അത് നിലനിൽക്കും. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിൽ കൂടുതൽ കൂടുതൽ ഇങ്ഗ്ളിഷുകാരല്ലാത്തവർ ജീവിക്കുമ്പോൾ, അവിടുത്തെ എല്ലാ സംസ്ക്കാരങ്ങളിലും മാറ്റങ്ങൾ വരും. രണ്ടാമത്തെ പ്രശ്നം ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർ ഇന്ന് ഇന്ത്യയെന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന രാജ്യത്തെ ഭരിച്ചിട്ടില്ല. മറിച്ച് അവർ അന്ന് ഇന്ത്യയെന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ബൃട്ടിഷ്-ഇന്ത്യയുടെ തലപ്പത്ത് ഇരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്ത്. ദേശിയ ഭരണവും പ്രസിഡൻസി ഭരണവും നടത്തിയത് പ്രാദേശിക മന്ത്രിസഭകൾ തന്നെയാണ്. അതിന്റെ പാളിച്ചകൾ ബൃട്ടിഷ്-ഇന്ത്യ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ദക്ഷിണ മലബാറിലെ രണ്ട് താലൂക്കുകളിൽ കീഴ്ജന മാപ്പിളമാരും ബ്രാഹ്മണ പക്ഷവും തമ്മിൽ ശത്രുതയിൽ നിൽക്കുന്നു. ഇതിൽ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിനുള്ള പങ്ക്, നാട്ടിൽ നിയമ വാഴ്ച നിലനിർത്തണം എന്ന ഉത്തരവാദിത്വം മാത്രമാണ്. ഈ വിധമായുള്ള പല പ്രശ്നങ്ങളും ബൃട്ടിഷ് ഇന്ത്യയിൽ പലയിടത്തും നിലനിന്നിരുന്നു. ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർ ഭരിക്കുന്നതിന് മുൻപ് നിത്യവും അടിപിടിയും കലഹങ്ങളും പെട്ടെന്നുള്ള കടന്നാക്രമണങ്ങളും പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോക്കും സ്ത്രീകളെ കൂട്ടമായും അല്ലാതേയും കൈവെക്കലും മറ്റും നിരന്തരമായി നടന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ഒരു വൻ പ്രദേശം തന്നെയായിരുന്നു ഈ ഉപഭൂഖണ്ഡം. ഈ വിധമായുള്ള സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് Travancore State Manualൽ വ്യക്തമായിത്തന്നെ പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട്. ബൃട്ടിഷ്-ഇന്ത്യയിൽ അവിടേയും ഇവിടേയും മറ്റുമായി സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സാമൂഹിക കലാപങ്ങൾ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് ഒരു ശല്യമായിരുന്നു എന്നല്ലാതെ, അവയൊന്നും തന്നെ ആ ഭരണത്തിനെ തുരത്തും എന്ന ഒരു ചിന്ത ആരിലും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നില്ല. പോരാത്തതിന്, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തെ നിലനിർത്തിയതും പൊക്കിനിർത്തിയതും ഈ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ പ്രാദേശിക ജനങ്ങൾ തന്നെയാണ്. അല്ലാതെ മറ്റൊരുടിത്ത് നിന്നും വന്നവർ അല്ല ഈ ഭരണത്തിൽ പങ്കെടുത്തിരുന്നത്. പിന്നെയും പറയാനുള്ളത്, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിനോ അവരുടെ ഉദ്യോഗസ്ഥർക്കോ അവർക്ക് തോന്നുന്നതു പോലെ പെരുമാറാനോ അധികാരം ഉപയോഗിക്കാനോ അവില്ലായിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ദക്ഷിണ മലബാറിലെ രണ്ട് താലൂക്കുകളിലെ കീഴ്ജന മാപ്പിളമാരുടെ കൈവശം ഉള്ള ആയുധ കത്തികളും മറ്റും പിടികൂടണമെന്ന് ബ്രാഹ്മണ പക്ഷം നിരന്തരം സർക്കാരിനോട് അപേക്ഷിച്ചിരിക്കാം. എന്നാൽ ഈ വിധമായുള്ള ഒരു കാര്യം ചെയ്യാൻ ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് അധികാരം ഇല്ലതന്നെ. അങ്ങിനെ ചെയ്താൽ, അവരെ കോടതിയിൽ കയറ്റാൻവരെ മറുപക്ഷത്തിനോട് സഹതാപമുള്ള സാമൂഹിക ഉന്നതർക്ക് ആവും. Malabar War-Knives Act 1852 എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു നിയമം പാസാക്കിയതിന് ശേഷം മാത്രമാണ് Malabar district Collector ആയിരുന്ന Mr. Conolly കലാപ മേഖലയായി തിരിച്ചറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ദക്ഷിണ മലബാറിലെ പ്രദേശങ്ങളിൽ ആയുധ കത്തി കണ്ടെത്താനി പോയുള്ളു. ഈ രീതിയിൽ അല്ല കാലാകാലങ്ങളായി ഈ പ്രദേശത്ത് നിമയം നടപ്പിലാക്കിയിരുന്നത്. മറിച്ച്, ഇന്ന് ഇന്ത്യൻ പോലീസും മറ്റ് സായുധ വിഭാഗങ്ങളും പെരുമാറുന്നതു പോലെതന്നെയാണ് അന്ന് നായർമാരും അവരുടെ മുകളിൽ ഉള്ള രാജ കുടുംബക്കാരും പെരുമാറുക. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് മുൻപ് ലിഖിതപ്പെടത്തിയതും പൊതുവായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടുതും ആയ നിയമ നടപടി എന്ന കാര്യം ഈ പ്രദേശത്ത് ആരും തന്നെ കേട്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല. കോട്ടയം താലൂക്കിലെ മാപ്പിളമാർ പഴശ്ശിരാജയെ പ്രകോപിപ്പിച്ച സംഭവം ഓർത്തു നോക്കുക. 1793 ഏപ്രലിൽ കോട്ടയം അങ്ങാടിയിലെ മാപ്പിള പള്ളി സ്വന്തം അധികാരത്തിന്റെ ബലത്തിൽ പഴശ്ശിരാജ പൊളിപ്പിച്ചു. ഇതിന് പിന്നിൽ യാതോരു ലിഖിതപ്പെട്ട നിയമമോ, കോടതി വിധിയോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. എന്നാൽ ഈ സംഭവം ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി ഉദ്യോഗസ്ഥരിൽ അന്ധാളിപ്പുണ്ടാക്കിയിരുന്നു. എന്നാൽ അവർക്ക് നിയമം നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ആൾ ബലം ഇല്ലായിരുന്നു. ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനിക്ക് തന്നെ യാതൊന്നും ചെയ്യാനായില്ല എന്നത് പഴശ്ശിരാജയ്ക്ക് കൂടുതൽ മനക്കരുത്ത് നൽകിയെന്ന് തോന്നുന്നു. അതേ വർഷം സെപ്റ്റംബറിൽ കോഡോളിയിലെ മാപ്പിളമാർ ഒരു പള്ളികെട്ടാനോ, അവിടുള്ള പള്ളി പുതുക്കിപ്പണിയാനോ ആയി അനുവാദം നൽകണം എന്ന് പഴശ്ശിരാജയോട് അപേക്ഷിച്ചു. അവർക്ക് ലഭിച്ച മറുപടി, അവർ ഒരു സമ്മാനം അല്ലെങ്കിൽ പാരിതോഷികം അഥവാ കാണിക്ക നൽകണം എന്നതായിരുന്നു. ഇത് നൽകി അനുവാദം കിട്ടുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ അവർ പള്ളിയുടെ നിർമ്മാണത്തിന്റെ പ്രാരംഭ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു. ഇതിൽ കോപിതനായ പഴശ്ശിരാജ ഒരു നേതാവും അഞ്ച് അനുയായികളും അടങ്ങുന്ന ഒരു സംഘത്തെ, മാപ്പിളമാരുടെ നേതാവായ തലീബ് കുട്ടി അലിയെ വിളിച്ചുകൊണ്ടുവരാനായി അയച്ചു. കുട്ടി അലി വരാൻ മനഃപ്പൂർവ്വം വൈകുന്നതായി തോന്നി. പഴശ്ശിരാജയുടെ ആളുകൾ കുട്ടി അലി ബലമായി പിടിച്ചുകൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ചു. എടാ, നീ തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ ഉപയോഗിച്ചുകാണും. അക്കാര്യം ചരിത്ര എഴുത്തുകളിൽ കാണില്ല, എന്നുമാത്രം. കുട്ടി അലി വാൾ ഊരി, വന്നവരുടെ നേതാവിനെ വെട്ടിക്കൊന്നു. അപ്പോൾ മറ്റ് അഞ്ചുപേരും ചേർന്ന് കുട്ടി അലിയേയും വെട്ടിക്കൊന്നു. ഈ വിവരം കേട്ടറിഞ്ഞ പഴശ്ശിരാജ, അവിടുള്ള എല്ലാ മാപ്പിളമാരേയും കൊല്ലാനായി സായുധരായ ഒരു കൂട്ടം ആളുകളെ അങ്ങോട്ട് അയച്ചു. അവർ അവിടെ ചെന്ന് ആറ് മാപ്പിളമാരെ വെട്ടിക്കൊന്നു. അവരുടെ കൂട്ടത്തിലും ആപത്ത് സംഭവിച്ചു. രണ്ട് പേർ മരിച്ചു. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ഈ പ്രദേശത്ത് ലിഖിത നിയമങ്ങളും കോടതിയും മറ്റും കൊണ്ടുവരുന്നതിന് മുൻപ്, ഇതാണ് ഈ നാട്ടിലെ നിയമ വാഴ്ച. എന്നാൽ ഈ മുകളിൽ പരാമർശിച്ച സംഭവങ്ങളോടുകൂടിയാണ് പഴശ്ശിരാജയും ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി ഭരണവും തമ്മിൽ ആദ്യമായി സ്വരച്ചേർച്ച ഇല്ലായ്മ തുടങ്ങിയത്. ഇതേ ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനിയെയാണ് ദക്ഷിണ മലബാറിൽ മാപ്പിളമാരെ നശിപ്പിക്കുന്ന വർഗ്ഗ ശത്രുവായി കീഴ്ജന മാപ്പിളമാരിൽ സിദ്ധാന്തോപദേശം ചെയ്യപ്പെട്ടത്. അതും ഒരു പിശക് തന്നെ. Malabar War-Knives Act എന്ന പുതിയ നിയമത്തിന്റെ പേരിനുള്ളിൽ Malabar എന്ന വാക്ക് ഉള്ളതും ചരിത്രപരമായി ഒരു ആശയക്കുഴപ്പം ആണ് സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുക. മലബാർ മുഴുവനും ഒരു കലാപ മേഖലയായിരുന്നു എന്ന തോന്നൽ ഈ പേരിന് വരുത്താൻ ആവും. ഈ കലാപം ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് എതിരായുള്ള ഒരു സായുധ കലാപമായിരുന്നു എന്ന രീതിയിൽ പുതിയ തലമുറയെ പഠിപ്പിച്ചു വിട്ടാൽ, കാസർഗോഡ് മുതൽ പൊന്നാനിയും Palghatട്ടും വരേയും, വേണമെങ്കിൽ കൊടുങ്ങല്ലൂരുവരേയും ആളിപ്പർന്ന ഒരു ദേശീയ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമാണ് ഇത് എന്നുവരെ തോന്നിപ്പോകാം. ഇതൊന്നും ശരിയായ ചരിത്രവിവരങ്ങൾ അല്ല. Mr. Conollyയെ കൊല്ലാനായി പുറപ്പെട്ടത് മൂന്നോ നാലോ പേരാണ്. പതിനായിരക്കണക്കിന് ആളുകൾ Mr. Conollyയോട് വാത്സല്യത്തോടെയാവാം ജീവിച്ചിരുന്നത് എന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പോകാം. മാത്രവുമല്ല, കുണ്ടോട്ടിയിലെ മാപ്പിളമാരുടെ കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടേണ്ടതുതന്നെ. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ഈ ഉപദ്വീപിൽ അവർ ഭരിക്കുന്ന ഇടങ്ങളിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായി സമാധാനം കൊണ്ടുവന്നിരുന്നു എന്ന കാര്യം പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതാണ്. ഇനി നോക്കേണ്ടത്, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ബൃട്ടിഷ് ഇന്ത്യയിൽ മറ്റെന്തൊക്കെയാണ് കൊണ്ടുവന്നത് എന്നതാണ്. അത് അടുത്ത എഴുത്തിൽ എണ്ണിച്ചേർക്കാം എന്നു വിചാരിക്കുന്നു. 1. ഇരുപക്ഷത്തും തീകൊളുത്തി 2. ഹിന്ദി ഇംപീരിയലിസത്തിന് 3. എഴുത്തിന്റെ ഒഴുക്കിലേക്ക് 4. ഹിന്ദുക്കളും ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസികളും 5. പൊതുശത്രുവിനെ കാണിച്ചുകൊടുക്കാൻ 6. സമൂഹത്തിൽ സ്ഫോടനാത്മകമായ 7. പരസ്പരവിരുദ്ധങ്ങളായ 8. ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി, ഭരണം 9. ഏതോ ഒരു അസഹനീയമായ 10. വാക്ക് കോഡുകളിൽ 11. പന്തല്ലൂർ കുന്നിൽ നിന്നും 12. ഹൈന്ദവ - മാപ്പിള വർഗ്ഗീയ ഭാവത്തിന്റെ 13. ഒരു രോഗബാധപോലെ 14. ഞങ്ങളാണ് ഇസ്ലാമിന്റെ 15. കോപാവേശത്തെ മതഭ്രാന്തുമായി 16. ചിന്തകളിൽ മാറാല വല പോലുള്ള 17. അന്നത്തെ ഉന്നത ജനങ്ങളുടെ വീക്ഷണ 18. മലബാറിലെ വ്യത്യസ്തരായ മാപ്പിളമാരും 19. വൻ പോക്കിരിയുടെ സ്വഭാവഗുണം 20. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണപക്ഷത്തിന്റെ 21. പ്രാദേശിക ഉന്നതരെ രണ്ടു 22. വെറും വാക്കുകളിലൂടെ പാറക്കല്ലിന്റെ 23. ബ്രാഹ്മണ പക്ഷ ഉദ്ദേശ്യ ലക്ഷ്യ 24. സമൂഹത്തെ ഒരു പൊട്ടിത്തെറിയിലേക്ക് 25. തിരുത്തൽ വരുത്താൻ പാതകളില്ലാത്ത 26. വാസ്തവം പറയാൻ ആർക്കും 27. അസഹ്യമായി തോന്നാവുന്ന സാധാരണ 28. സാമൂഹിക തകിടം മറിച്ചിടലിനേക്കാൾ 29. യാതോരു ലാഭേച്ചയും ഇല്ലാതെ നടപ്പിൽ 30. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭാഷയുടെ യാതോരു 31. അടിമത്തം ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭാഷാ 32. അടിമത്തത്തെ നിലനിർത്താൻ 33. സാമൂഹീക ഘടനയും സാമൂഹിക 34. ഉദ്യോഗസ്ഥർ ആയാൽ സാമൂഹിക 35. പുതിയ വ്യക്തിത്വത്തിന് നിരക്കാത്ത 36. സ്വന്തം പാരമ്പര്യ ആത്മീയ പ്രസ്ഥാനം 37. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ഗുരുതരമായ 38. എതിർകോണുകളിൽ നിലകൊള്ളുന്ന മൃഗീയത 39. ഉന്നതർ പാപ്പരായാൽ, വീടിന് പുറത്ത് 40. തുടച്ചുനീക്കപ്പെട്ട കൊള്ളയടി പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ 41. വൻ നിലവാരത്തിലുള്ള മാനസിക 42. വിവരം ലഭിച്ചാൽ മാഞ്ഞുപോകുന്ന 43. ജനങ്ങളുടെ ഭാഷാപരമായ സംസ്ക്കാരത്തിന് 44. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ബൃട്ടിഷ്-ഇന്ത്യയിൽ 45. English East India Company ഭരണം British-Indiaയിൽ 46. ജനങ്ങൾ നിത്യവും അനുഭവിച്ച ദുരിതങ്ങൾക്ക് 47. മൂല്യ ചോഷണത്തിന് എതിരായുള്ള ഒരു 48. പലവിധ എതിർപ്പുകളേയും നേരിട്ടുകൊണ്ട് Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 2 - ഇവിടുത്തുകാരുടെ കൈകളിൽ പെട്ടുപോയാൽ Previous Next 29. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലെ മാസ്മരിക സൌന്ദര്യം ദക്ഷിണേഷ്യൻ ചരിത്രം എഴുതുന്നതിന് മുൻപായുള്ള ഈ അവതരിക ഉപസംഹരിക്കാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളെക്കുറിച്ച് അനവധി കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട്. അവ അവസരം ലഭിക്കുകയാണെങ്കിൽ എഴുതാം. ഇനി പറയാനുള്ളത് ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളുടെ സൌന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ചാണ്. ഈ വസ്തുത ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർക്കും അവ്യക്തമായി ഒരു സൂചനപോലെ അറിയാം എന്ന് തോന്നുന്നു. കാരണം, ഫ്രഞ്ച് ഭാഷ അതീവ സുന്ദരമാണ് എന്ന് ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർക്ക് ഇടയിൽ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. തീർച്ചയില്ല. വാസ്തവമാണ്, ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ ഇല്ലാത്ത ഒരു മാസ്മര സൌന്ദര്യം ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകൾക്ക് ഉണ്ട്. അത് എന്താണ് എന്ന് വിശദീകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാം. ശ്രമം വിജയിക്കുമോ എന്ന് അറിയില്ല. ഏതാണ്ട് 1974ന് ചുറ്റുപാടിൽ എറണാകുളത്ത് ഒരു ഉൾപ്രദേശത്ത് പഠിക്കുന്ന കാലം. ക്ളാസിലെ ഒരു വിദ്ധ്യാർത്ഥി പറഞ്ഞ കാര്യം. ശരിയാണോ എന്ന് അറിയില്ല, എന്നാൽ എട്ടാം തരത്തിൽ പഠിക്കുന്ന ഉൾനാടൻ ആളായത് കൊണ്ട് കഥ കൽപിതമല്ലായെന്നാണ് തോന്നുന്നത്. അയാളുടെ വീട്ടിനടുത്ത് ഒരു നാടകം നടക്കാൻ പോകുന്നു. നാട്ടിലെ ഒരു സാമാന്യം നല്ല തടിമിടുക്കുള്ള ചെറുപ്പക്കാരൻ പോലീസ് ഇൻസ്പെക്ടറായി അഭിനയിക്കുന്നു. ഇൻസ്പെക്ടറുടെ യൂണിഫോം ഇട്ട്കൊണ്ട് റോഡിലൂടെ നടന്ന് വരുമ്പോൾ ഒരു ലോറി വരുന്നത് കണ്ടു. വെറുതെയൊന്ന് കൈകാട്ടി. ലോറി ഡ്രൈവർ വാഹനം നിർത്തി, കപട ഇൻസ്പെക്ടറുടെ മുന്നിൽ വന്ന് കുനിഞ്ഞുനിന്നു. കപട ഇൻസ്പെക്ടർ അഭിനയം വിട്ടില്ല. യൂണിഫോമിട്ടതിന്റെ സുഖം ഒന്ന് വേറെ തന്നെ. സാധാരണക്കാർക്ക് കിട്ടാത്ത ഒരു ഉന്മാദാവസ്ഥ. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ ഇല്ലാത്ത പലവിധ മാനസിക ഭാവങ്ങളും ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിൽ ഉണ്ട്. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ കോഡുകൾ നൽകുന്ന ബഹുമാനത്തിന്റ അലൌകികമായ സുഖം യതോരു രീതിയിലും കലർപ്പില്ലാത്ത ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ രചിക്കാനാവില്ല. ചേട്ടാ, മാഷെ, സാറെ, ചേച്ചി തുടങ്ങിയ രീതിയിലുള്ള സംബോധനകൾ ഏറ്റുവാങ്ങുമ്പോൾ ലഭിക്കുന്ന സുഖവും, വാത്സല്യവും എങ്ങിനെയാണ് ഇങ്ഗ്ളിഷിലെ നിരപ്പുള്ള വാക്ക് കോഡുകളിൽ പകർപ്പെടുക്കാനാവുക? ആഗതനെ കാണുമ്പോൾ, മറ്റെയാൾ ബഹുമാന സൂചകമായി ഒന്ന് എഴുന്നേറ്റാൽ, ഇത് കാണുന്നമറ്റുള്ളവരിൽ ഉളവാകുന്ന മതിപ്പും, ആഗതന് തന്നെ വ്യക്തമായി അറിവ് ലഭിക്കുന്ന സാമൂഹിക പദവിയും ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ പറഞ്ഞ് മനസിലാക്കിക്കുക എളുപ്പമല്ല. അത് പോലെതന്നെ, ഇതേ ആൾ കയറിവരുമ്പോൾ, മറ്റേയാൾ എഴുന്നേൽക്കാതിരുന്നാലുള്ള, മുഖത്തടിച്ചത് മാതിരിയുള്ള അനുഭവവും പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ വളരെ പ്രയാസമാണ്. ഓർക്കേണ്ടത്, ഈ വാക്ക് കോഡുകൾ, ഒരു യന്ത്രചാലക ചക്രം (flywheel) മാതിരിയുള്ള ഒരു കാര്യമാണ്. ഇവ ഓരോന്നും മറ്റ് കുറേ വാക്ക് കോഡുകളോടും കോർത്തിണക്കിയാണ് ഇരിക്കുന്നത്. ഒന്നിച്ചാണ് തിരിയുക. തിരിയുമ്പോൾ, ശക്തമായ മാറ്റങ്ങൾ മനുഷ്യനിലും, സമൂഹത്തിലും വരുത്തിത്തീർക്കും. ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ഒരു ഐപിഎസ് ഓഫിസറുടെ യൂണിഫോമിട്ട് കൊണ്ട് കുറച്ച് നേരം നാട്ടിൽ ഒന്ന് വിലസിയാൽ അയാൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന സുഖം ഒന്ന് ആലോചിച്ചുനോക്കൂ. യൂണിഫോം അഴിച്ച്, മുണ്ടും ബനിയനും ഇടുമ്പോഴേക്കും മാഞ്ഞു പോകുന്ന അൽപ്പായുസുള്ള മാസ്മരിക സുഖം മാത്രമാണ് ഇത്. ഇത് പോലെ തന്നെയാണ് ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലെ സൌന്ദര്യവും. 1. പക്ഷപാതപരമായ ഒരു നിയമം 2. സർക്കാർ തൊഴിലാളികളുടെ ഒരു അധികാരം 3. അക്രമാസക്തമായ പ്രകോപനത്തിന്റെ കോഡുകൾ 4. അസഭ്യത്തിന്റെ ദിശാഘടകാംശം 5. ധൈര്യം കാണിക്കലിലൂടുള്ള ആത്മമൂല്യ വർദ്ധനവ് 6. ധൈര്യമല്ലാത്ത ധൈര്യം 7. ഐപിഎസ്സ് ഓഫിസറുടെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് അനുഭവം 8. ബൃട്ടിഷുകാർ ഇന്ത്യൻ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ 9. സമത്വത്തിന്റെ മൂന്ന് നിലവാരങ്ങൾ 10. വാക്ക്കോഡുകളാൽ പിടിച്ച് താഴ്ത്തി സമത്വപ്പെടുത്തുന്നത് 11. സമത്വത്തിലൂടെ തരംതാഴ്ത്തപ്പെടുന്നത് 12. അടിക്കാനും, ചവിട്ടാനും, അസഭ്യം പറയാനും ഉള്ള അധികാരം 13. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ അന്തരീക്ഷത്തിൽ കവചമില്ലാതെ 14. ബൃട്ടിഷ് നാവികർ ഇന്ത്യൻ ജെയ്ലിൽ 15. സ്പർശ്യവേദ്യമല്ലാത്ത പൈശാചികത 16. ഉള്ളുതുറക്കുന്നതിലെ ആപത്ത് 17. കീഴെയുള്ളവരെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് പഠിക്കുന്നതിൽനിന്നും നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തേണം 18. ഭാഷാപരമായി ഉളവാകുന്ന ജാതിവ്യവസ്ഥ 19. അറബിക്കടലിൽ എന്താണ് എറിയേണ്ടത്? 20. നിർവ്വചിക്കപ്പെടനാവാത്ത പൈശാചികത 21. സൌകര്യങ്ങൾ നൽകിയാലുള്ള വിന 22. ഇങ്ഗ്ളിഷ് സമൂഹങ്ങൾ തകിടംമറിക്കപ്പെടുന്നതെങ്ങിനെ 23. അവകാശം പ്രസ്താവിച്ചാൽ, എന്തുസംഭവിക്കും ? 24. ‘അവൻ’ ‘അദ്ദേഹത്തെ’ അടിച്ചിട്ടാൽ 25. തട്ടിപ്പിലൂടെയുള്ള ഒരു ഐതിഹാസികത 26. തൊൽക്കുന്നതിനും ഒരു നിലവാരമുണ്ട് 27. വാക്കുകൾ വിക്രിയങ്ങൾ കാട്ടുന്നതെങ്ങിനെയെല്ലാം 28. വാക്ക് കോഡിൽ നാറിപ്പോയാൽ, പിന്നെ ജീവിച്ചിട്ടെന്ത് കാര്യം 29. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലെ മാസ്മരിക സൌന്ദര്യം 30. വിട്ടുവീഴ്ചയും മഹാമനസ്കതയും, വിവരക്കേടും കഴിവില്ലായ്മയും 31. വാക്കുകളുടെ ബാഹുല്യം 32. ഭാഷയും മുഖഭാവവും 33. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറുന്ന പൈശാചികത 34. പേനത്തുമ്പിലൂടെ മറ്റുള്ളവരെ തരംതാഴ്ത്തുന്ന കഴിവ് 35. ചെറിയൊരു സ്വാതന്ത്ര്യം അമിത സ്വാതന്ത്ര്യമാകുന്നതെങ്ങിനെ 36. അടിമത്തത്തിലൂടെ മാനസിക ഒന്നിത്യത്തിൽ എത്തിയവർ 37. യൂഎസ്സഏയിലെ അടിമത്ത ചിത്രങ്ങൾ 38. അടിമത്തത്തെക്കാൾ മോശമായ അവസ്ഥ 39. ഇരുത്തേണ്ടിടത്ത് ഇരുത്താനുള്ള വാക്ക് കോഡുകൾ ഇല്ലെങ്കിൽ 40. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ വാക്കുകളില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ 41. കൂടുതൽ സ്വീകാര്യമായ അടിമത്തം ഏത് 42. ഇങ്ഗ്ളിഷിൽ എന്താണ് ദിവ്യമായിട്ടുള്ളത് 43. നാറുന്ന നിവ്വചനം എങ്ങിനെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് വാക്യത്തിൽ ഒളിപ്പിക്കുന്നു 44. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഉപയോഗിക്കുന്ന മറ്റുള്ളവർ 45. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലെ സാമൂഹീക പരിവർത്തകരുടെ ഉള്ളിലിരിപ്പ് 46. ബിലാത്തിയുമായൊരു ബന്ധത്തിന്റെ മെച്ചം 47. ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുകൊണ്ടുള്ള സംഭാഷണങ്ങൾ 48. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളും ഇസ്ലാമും 49. പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങൾ ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാകോഡുകൾക്ക് മുന്നിൽ പരാജയപ്പെടുന്നു 50. കുറുക്കുവഴികളിലൂടെ പ്രശ്നപരിഹാരത്തിന് മുതിരുന്നവർ 51. ഈ എഴുത്തിനെക്കുറിച്ച് Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 1 - ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലേക്കൊരു എത്തിനോട്ടം Previous Next 21. മുകൾപ്പരപ്പ് മുഷിഞ്ഞതെങ്ങിനെ മലബാറിയിൽ, മുകൾപ്പരപ്പിൽ ആശയവിനിമയം കൂടുതൽ സുഖകരമാണ്. ഏറ്റവും വലിയ ബഹുമാനം നൽകുന്ന സംബോധനാ വാക്ക് (YOU) 'നിങ്ങൾ'/ 'ഇങ്ങൾ' ആണ്. അതിന് മുകളിൽ പോകേണ്ടുന്ന ആവശ്യം ഇല്ലതന്നെ. കാരണം മുകളിൽ വേറെ വാക്കുകൾ ഉള്ളതായി ആർക്കും അറിയില്ല. എന്നാൽ മലയാളം പടർന്നതോട് കൂടി, 'നിങ്ങൾ' / ഇങ്ങൾ', ഉദ്യോഗസ്ഥരോടും അദ്ധ്യാപകരോടും തൊഴിലിൽ മേൽസ്ഥാനത്തിരിക്കുന്നവരോടും മറ്റും പറയുന്നത് അസഭ്യ വാക്കായിമാറി . ഇത് മലബാറിലെ സാമൂഹിക ആശയവിനിമയത്തെ കൂടുതൽ വഷളാക്കി. നേരത്തെ 'ഇഞ്ഞി' (തെക്കൻ മലബാറിൽ ഇജ്ജ്') എന്ന് പോലീസുകാരൻ വിളിച്ചാൽ, തൊട്ടടുത്തുള്ള 'നിങ്ങൾ' എന്ന വാക്കാൽ തിരിച്ച് സംബോധന ചെയ്യാം. മലയാളം വന്നപ്പോൾ, ഈ' നിങ്ങൾ' പോരാതായി. 'സാറ്' എന്നും 'മാഢം' എന്നും പുതിയ രണ്ട് വാക്കുകൾ മലബാറിലേക്ക് മലയാളത്തോടൊപ്പം 'നിങ്ങളിന്' മുകളിലായി കടന്നു വന്നു. (ഇവയ്ക്ക് ഇങ്ഗ്ളിഷിലെ HE, HIM, HIS, SHE, HER, HERS എന്നീവാക്കുകളും ആയും കാര്യമായ ബന്ധമുണ്ട്. ) അപ്പോൾ പൊതുജനം താഴെ നിലയിലും സർക്കാർ ജീവനക്കാരൻ, രണ്ടാം നിലവിട്ട്, മൂന്നാം നിലയിലേക്കും ഉയർന്നു. മലബാറിന് ചരിത്രപരമായി മറ്റൊരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്. മലബാർ (തെക്കേ മലബാറ് + വടക്കേ മലബാറ്) ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് കീഴിലായിരുന്നു. ഭരണചക്രം നടന്നിരുന്നത് പരന്ന കോഡുകളുള്ള ഇങ്ഗ്ളിഷിലായിരുന്നു. ഇത് ഉദ്യോഗസ്ഥ - പൊതുജന ആശയവിനിമയത്തിൽ ആപേക്ഷികമായി നോക്കിയാൽ കാര്യമായ മയം കൊണ്ടുവന്നിരുന്നു. തിരുവിതാംകൂർ ഒരിക്കലും ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് കീഴിൽ വന്നിരുന്നില്ല. 1947ൽ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെടുന്നതുവരെ തിരുവിതാംകൂർ സ്വതന്ത്ര രാജ്യമായാണ് കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. ജാതിയടിസ്ഥാനത്തിലും മറ്റും തികച്ചും പ്രാകൃതമായ ഉച്ചനീചത്വങ്ങൾ ഭരണയന്ത്രത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു. മുകളിലുള്ള ഭരണകർത്താക്കൾ ഇതിനെ ഇല്ലാതാക്കാൻ പരിശ്രമിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, സാമൂഹിക ഘടനയിലും സാമൂഹിക ആശയവിനിമയത്തിലും മാറ്റം വരുത്താൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. Ref: 1. [ Travancore State Manual 2. NATIVE LIFE IN TRAVANCORE ] അതിനാൽത്തന്നെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭാഷയുടെ മയവും വിനയവും തിരുവിതാംകൂറിലെ താഴെക്കിടയിലുള്ള സർക്കാർ 'ഓഫിസർമാർക്ക്' പരിചയിക്കാൻ ഒരിക്കലും അവസരം ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അനവധി കാര്യങ്ങൾ പറയുവാനുണ്ട്. അവ അനുയോജ്യമായ അവസരങ്ങളിൽ പറയുന്നതാണ്. ഇനി മലബാറിൽ ഒരു പ്രത്യേക തൊഴിൽ പെരുമാറ്റത്തിൽ വന്ന മാറ്റത്തെക്കുറിച്ച് സൂചിപ്പിക്കാം. അടുത്ത എഴുത്തിൽ. ............................. NOTE 1: 'സാറ്', 'മാഢം' തുടങ്ങിയ വാക്കുകളെ മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചതിനേക്കാൾ ഗഹനമായി പരിശോധിക്കാനുള്ള ആവശ്യം ഉണ്ട്. അത് ഇപ്പോൾ ചെയ്യാവുന്ന കാര്യമല്ല. NOTE 2: ഈ പ്രക്ഷേപണം വായിക്കുന്ന ആളുകൾക്ക് ചരിത്രവിവരവും സാമൂഹിക വിവരവും മറ്റും ഉണ്ട് എന്നും പലതുംപഠിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നതും വാസ്തവം തന്നെയാണ്. അവ വീണ്ടും എഴുതി വായിക്കുവാനായി അയക്കുകയല്ല ഈ പ്രക്ഷേപണം കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ കാഴ്ചപാടിലൂടെ, പലപ്പോഴും ചർച്ചക്കും പഠനത്തിനും ചിന്തയ്ക്കും വിധേയമാക്കത്തതുമായ കാര്യങ്ങൾ ആണ് ഈ എഴുത്തിൽ പ്രതിപാദിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. 1. അവതാരികയുടെ അവതാരിക 2. അഹംതത്ത്വാത്മകമോ വസ്തുനിഷ്ഠമോ 3. എഴുത്തുകാരന്റെ വ്യക്തിപരമായ കുറവുകൾ 4. ആപേക്ഷിക മേൽക്കോയ്മയുടെ തെളിവുകൾതേടി 5. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളും പ്ളെയ്നാർ ഭാഷകളും 6. ചരിത്രവും ഭാഷാ കോഡുകളും 7. ഭാഷാകോഡുകൾക്ക് മനുഷ്യമനസ്സിന്മേലുള്ള സ്വാധീനം 8. മലബാറിയും മലയാളവും 9. ചുറ്റിക പ്രഹരം ഏൽപ്പിക്കുന്ന വാക്ക്-കോഡുകൾ 10. വാക്ക്കോഡുകളുടെ പ്രഹരം ഏൽക്കുമ്പോൾ 11. ഒരു ഇങ്ഗ്ളിഷ് രാജ്യത്തിൽ കാപ്പിരികൾക്കുണ്ടായ അനുഭവം 12. ആരെ അകറ്റിനിർത്തേണം 13. മനോവിഭ്രാന്തി ഉളവാക്കുന്ന വാക്ക്-കോഡൂകൾ 14. കപട മനോഭാവത്തിന്റെ കോഡുകൾ 15. ആത്മാഭിമാനവും മറിച്ചിടാനുള്ള വെപ്രാളവും 16. ഇരുത്തേണ്ടടിടത്ത് ഇരുത്തേണം എന്നതിന്റെ കോഡുകൾ 17. പീക്കിരിത്തരത്തിന്റെ മാനസിക കോഡുകൾ 18. പരുക്കൻ പ്രതികരണത്തിന്റെ കോഡുകൾ 19. വ്യക്തമല്ലാത്ത വ്യക്തിത്തം 20. മോശമായത് പടരുന്നു, നല്ലത് അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു 21. മുകൾപ്പരപ്പ് മുഷിഞ്ഞതെങ്ങിനെ 22. സർക്കാർ തൊഴിലാളികളും സാധാരണ തൊഴിലാളികളും 23. താഴെക്ക് പിടിച്ച് വലിക്കുന്നതെങ്ങിനെ 24. ഇങ്ഗ്ളിഷ് പഠിപ്പിക്കുന്നതിനോടുള്ള എതിർപ്പ് 25. നിലവാരത്തകർച്ച നേരിടുന്ന ഇങ്ഗ്ളിഷ് 26. വിരസമായ ഇങ്ഗ്ളിഷ് പഠനത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം 27. നിലവിട്ടുള്ള കാര്യക്ഷമത 28. അമിത വിധേയത്വവും സാമൂഹിക വളർച്ചയും 29. ഭാഷാ പരമായ കുണ്ടും കുഴിയും 30. ഒരു വിധേയന്റെണ അത്യാവശ്യകത 31. നിഷേധാത്മതകളുടെ ഉറവിടം 32. ബഹുമാനത്തിനയുള്ള ആർത്തി 33. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ മൌലിക ഘടന 34. ബൃട്ടണിലെ അവസ്ഥ 35. ഇന്ത്യൻ പൌരന്റെ നൈസർഗികമായ അവകാശങ്ങൾ 36. അവകാശങ്ങൾ ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകളിലേക്ക് തർജ്ജമചെയ്യുമ്പോൾ 37. മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത നിലവാരത്തിലുള്ള പൌരത്വം 38. നിഗൂഡ കോഡുകൾ നിർവ്വീര്യമാക്കുന്നതെങ്ങിനെ 39. എളുപ്പപ്പണികളിലൂടെ കാര്യങ്ങൾ നേടാനായുള്ള വെമ്പൽ 40. പ്രാദേശിക സംസ്ക്കാരത്തിന് അനുസൃതമായുള്ള ഭരണഘടന 41. ചരിത്രത്തിൽ നിന്നും ഒരു ജനകീയ മുന്നേറ്റത്തിന്റെ കഥ 42. പുതിയ സവർണ്ണർ 43. രാഷ്ട്രം ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ കോഡുകൾക്ക് കീഴടങ്ങുമ്പോൾ 44. പാഠപുസ്തകങ്ങളിലെ തരിശായ വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ 45. George Washington എന്ന പമ്പരവിഡ്ഢി 46. ഇങ്ഗ്ളിഷ് കൊളോണിയൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ 47. ഭരണഭാഷ മലയാളമാകുമ്പോൾ ഉളവാകുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ 48. ആര് ആരെ ബഹുമാനിക്കേണം 49. പാരമ്പര്യ സംസ്ക്കാരം തിരിച്ചുവന്നാൽ 50. താഴെപ്പെടുന്നരുടെ തമ്മിൽത്തമ്മിലുള്ള മത്സരം 51. ‘അവൻ’ ‘അദ്ദേഹം’ ആകുമോ എന്ന ഭയം 52. ഭാഷാ കോഡുകളുടെ പ്രഹരശക്തി 53. സമൂഹത്തെ മലക്കം മറിക്കാനാവുന്ന ഹ്രസ്വശബ്ദം 54. മലബാറിൽ കുട്ടിരാജാക്കളുടെ അധികാരം അസ്തമിക്കുന്നു Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

Top Codes of reality! What is language! PDF digital book version Language and untouchables Indian feudal languages carry the essential codes for making certain sections of the society untouchables. Not only touching, but also, the very proximity to them can be obnoxious, repulsive and of distressing effect. However it need not be an India-only phenomenon, for many other nations with feudally structured languages could have at least some element of this emotion. The repulsion felt for the blacks in South Africa need not be due to the colour black, but due to some other repulsive features in their communication codes. The colour black may only serve as a pointer tool to that section of the populace. Look at the words in Malayalam Nee (lowest form of You) and Aval (lowest form of She). Now think of this scenario. The time is pre-British rule India. Brahmins are revered. When they come into the houses of lower castes, it is a time of revelry. Anything given with affection by the revered Brahmin is a thing to prize. It can carry a positive energy. It is like a gift from a senior police officer given to a household, signifying his association with them. Now, think of this scenario: A young Brahmin boy of age 16 comes to a lower caste person’s house. The lower caste house is honoured. The Brahmin boy is treated like royalty. Only higher indicant words like Thamburan, Thirumeni, Adheham, Avar, Ningal etc. are used to him and about him. Where he stands and sits, there is positive energy. His desires are royal commands. What he touches gets embedded with positive energy. When he looks at anyone with a benign mood, it is an enlightening experience. The Brahmin boy is an intellectual. He is well learned in the various intellectual subjects of the times. He has taken acute interest in Vastu, the astrological science connected to building structures. Through this interest, he has got interested in the art of carpentry. He has seen the fantastic building structures that carpenters can build in wood. It is a fine art, and quite sophisticated. However, the carpenters as a caste are on the lower rung. The Brahmin boy informs his father of his desire to learn the art of carpentry. Well, what he is desiring is social suicide. For, his father is quite aware as to what will happen to his divine attributes the moment he joins as an apprentice at a carpenter’s workshop. His attributes in the indicant words would change drastically. For the carpenter would be inclined to use the lower indicant words to this ward. Instead of Thamburan, Thirumeni, Adheham, Avar and Ningal, he would spontaneously become an Avan ( oan ), Nee ( inhji ) and even eda . There would no suffixes of respect to his name, which would turn into a solitary word. Now not only the carpenter, but his other lower-positioned (under the carpenter and his family members as well as socially low) apprentices and other workers there, would soon be using the lower words. In fact, they would come to feel a strange mental elation in demeaning him with the lower indicant words. Actually this mental elation that they get would not be just a feeling, but a reality in the virtual codes, as they find themselves moving to a higher or equal position to that of the Brahmin boy. As to the Brahmin boy, he would soon be feeling a strange level of negativity encasing him, as his position in the virtual code arena shift to locations that are lower to that of the carpenter, and equal to his other apprentices and workers. His social capacities and divine aura is soon erased. No lower caste household would rejoice in his presence, and he is no more a higher mortal than any other low placed young boy. Now no sane Brahmin boy of those times would go in for such a technical course, unless proper safe guards in terms of indicant word protection are not accorded. Now actually, what happens to persons of social elevation when they are made to accost lower-indicant word persons without proper indicant word protection is an enwrapping of negativity. The higher persons fear this negativity. Herein lies the codes of untouchables. Untouchables are persons who if they are allowed to become equals erodes one’s indicant word elevation and in consequence all other higher social and possibly intellectual capacities also. It need not be connected to statutory castes alone, but to almost all professions that function in a feudal language setting. However, this untouchable issue is not there if there are proper indicant word protections in place. In fact, in feudal language communication systems, there is an avenue allowed for this protection. For, people when they are being introduced, specific mention is also lent about their social levels, like high class family, high class job, financial strength, political connections, family connections, bureaucratic connections etc. are also conveyed. Actually this is considered a proper thing, and also quite necessary. No one takes it as an unnecessary bit of intrusive information. For, it helps heavily in the feudal language communication, as it helps in selecting the appropriate words. If one requires to socially destroy another person, lower attributes are filtered out and introduced. From this premises, I need to speak of the real attributes of an untouchable. It is a phenomenon that cannot be replicated in absolute British-English. However, abominable languages like Indian-English etc. can be made to replicate it. For Indian-English is a horrible attempt by uncouth instructors and institutions, including statutory ones, to despoil the essential goodness in British-English. Moreover Indian English is an attempt to encode the filth of Indian feudal language communication systems into pristine English. Untouchables are persons who are believed to carry a sort of infectious negativity in themselves. Their very presence is considered to be inauspicious, their touch a contamination of negativity and their placing of vision on someone of refinement a demeaning incident. Even though these attributes are generally connected to the very low castes in the Indian caste hierarchy, the fact is that the same feelings are generally felt at many levels of the social hierarchy. The only difference is that the lowest castes’ being at the lowest level of the social canyon, the effect they can create can be of the highest levels. The question is how can any human being be considered as a repository of negativity? Moreover, what makes a man or group of individuals low, or low caste? Well, there is something in the social communication that arranges them at the lowest levels, attributes them with negative links, connects them to mean items, assigns lower level despoiling words to them and thus totally makes them negative. Otherwise, there is no means by which another human being, who gets born with all the common human features, can get thus defined. It is the feudal hierarchical language that creates this negative entity. However, it may be required to assert that the hierarchy seen in feudal languages is quite different from the words seen in English meant for describing and addressing higher social positions. For, in languages like English, these words are not for use among the commoners to define the changing fortunes in some of them. These words are more or less fixed to certain social positions and do not come to define much about the members of the common public. For example, Lord, Lady, Your Majesty etc. However in feudal languages, the words and groups of words that are meant for the lower groups are there, in a hierarchical manner. They do have a sting, and a demeaning quality. Moreover, some of the words, by their very sound, stress, and links are vulgar, demeaning and disparaging. To make this point clear, let me say that the word You in English is a common word for use among all persons. However, in feudal Malayalam, the word Nee is quite different from Ningal, Thangal and Sar . Nee is connected to some codes that make it a word that signifies some level of freedom of intrusion into the private zone of the thus addressed person. If both persons address each other as Nee , then this right to intrusion is mutual, and to a limited extend can signify intimate friendship, endearment and intimacy. However, if it is a one-sided communication, then the right to intrusion into the private zone is a one-sided right. Now as one goes down the social hierarchy as enforced by the feudal language, there comes about an intrusive right to the persons who stand on the heights, over the persons who stand in the depths. I am speaking now about a communication structure, which can give feudal rights to the persons who stand on the higher side of this communication, even when there is no formal feudalism in the society. If there is formal feudalism in the society, the power given to the higher persons rises to the nth degree. Now this is only a part of this fascinating phenomenon. The persons on the depths also garner a sort of negative power. In that they stand on the far depths of the social communication. So that they stand in a position to pull down anyone to their lower levels. This is a power no man on the heights has; that is, the right to pull down. The others only have the right to push down. In a way both powers are just the two sides of the same bi-polar coin. Now it is this terrible power that comes to garner in them that makes the lower caste persons a sort of terror for the persons of refinement or higher caste persons. Standing on the depths, their words, their lower indicant words, their comments, their evaluations both verbal as well as visual, their touch and much else is embedded with grave negative powers. If one could see the codes connected to the lower castes, these negative powers can be seen. However, since we are currently not in a position to see them, their existence can only be discerned by their effects on other human beings and other entities. By studying this one may be able to postulate about them and also measure its powers and other parameters. Even though, I have not mentioned it yet, I will presently be coming to the point that just like words, mental evaluation, visual inputs, angle of perspective, touch and all such things can be converted into codes, which are intimately connected to the virtual software codes. Previous page Next page Go to Contents BACK TO TOP Previous page Next page

Previous ------ Next മറ്റ് മലയാളം പേജുകൾ English class Day 24 – Section 29 നിങ്ങൾ എന്തിന് അയാളുടെ ലോറി ഓടിക്കണം? ഈ👆 + അടയാളത്തിൽ ക്ളിക്ക് ചെയ്യുക D 01 D02 D03 D04 D 05 D06 D07 D08 D 09 D10 D11 D12 D 13 D14 D15 D16 D 17 D18 D19 D20 D 21 D22 D23 D24 D 25 D26 D27 D28 D 29 D30 D31 D32 D 33 D34 D35 D36 D 37 D38 D39 D40 Railway journey conversation Impromptu speeches Previous ------ Next

RamblesAnchor Rambles and recollections of an Indian official! Major-General Sir W. H. Sleeman, K.C.B. Feeding Pilgrims—Marriage of a Stone with a Shrub At Sayyidpur[1] we encamped in a pretty little mango grove, and here I had a visit from my old friend Jānkī Sewak, the high priest of the great temple that projects into the Sāgar lake, and is called Bindrāban.[2] He has two villages rent free, worth a thousand rupees a year; collects something more through his numerous disciples, who wander over the country; and spends the whole in feeding all the members of his fraternity (Bairāgīs), devotees of Vishnu, as they pass his temple in their pilgrimages. Every one who comes is considered entitled to a good meal and a night's lodging; and he has to feed and lodge about a hundred a day. He is a man of very pleasing manners and gentle disposition, and everybody likes him. He was on his return from the town of Ludhaura,[3] where he had been, at the invitation of the Rājā of Orchhā, to assist at the celebration of the marriage of Sālagrām with the Tulasī,[4] which there takes place every year under the auspices and at the expense of the Rājā, who must be present. 'Sālagrāms'[5] are rounded pebbles which contain the impressions of ammonites, and are washed down into the plains of India by the rivers from the limestone rocks in which these shells are imbedded in the mountains of the Himalaya.[6] The Spiti valley[7] contains an immense deposit of fossil ammonites and belemnites[8] in limestone rocks, now elevated above sixteen thousand feet above the level of the sea; and from such beds as these are brought down the fragments, which, when rounded in their course, the poor Hindoo takes for representatives of Vishnu, the preserving god of the Hindoo triad. The Sālagrām is the only stone idol among the Hindoos that is essentially sacred, and entitled to divine honours without the ceremonies of consecration.[9] It is everywhere held most sacred. During the war against Nepāl,[10] Captain B———, who commanded a reconnoitring party from the division in which I served, one day brought back to camp some four or five Sālagrāms, which he had found at the hut of some priest within the enemy's frontier. He called for a large stone and hammer, and proceeded to examine them. The Hindoos were all in a dreadful state of consternation, and expected to see the earth open and swallow up the whole camp, while he sat calmly cracking their gods with his hammer, as he would have cracked so many walnuts. The Tulasī is a small sacred shrub (Ocymum sanctum), which is a metamorphosis of Sītā, the wife of Rāma, the seventh incarnation of Vishnu. This little pebble is every year married to this little shrub; and the high priest told me that on the present occasion the procession consisted of eight elephants, twelve hundred camels, four thousand horses, all mounted and elegantly caparisoned. On the leading elephant of this cortège, and the most sumptuously decorated, was carried the pebble god, who was taken to pay his bridal visit (barāt) to the little shrub goddess. All the ceremonies of a regular marriage are gone through; and, when completed, the bride and bridegroom are left to repose together in the temple of Ludhaura[11] till the next season. 'Above a hundred thousand people', the priest said, 'were present at the ceremony this year at the Rājā's invitation, and feasted upon his bounty.'[12] The old man and I got into a conversation upon the characters of different governments, and their effects upon the people; and he said that bad governments would sooner or later be always put down by the deity; and quoted this verse, which I took down with my pencil: Tulasī, gharīb na sātāe, Burī gharīb kī hai; Marī khāl ke phūnk se Lohā bhasm ho jāe. 'Oh, Rājā Tulasī! oppress not the poor; for the groans of the wretched bring retribution from heaven. The contemptible skin (in the smith's bellows) in time melts away the hardest iron.'[13] On leaving our tents in the morning, we found the ground all round white with hoar frost, as we had found it for several mornings before;[14] and a little canary bird, one of the two which travelled in my wife's palankeen, having, by the carelessness of the servants been put upon the top without any covering to the cage, was killed by the cold, to her great affliction. All attempts to restore it to life by the warmth of her bosom were fruitless. On the 7th[15] we came nine miles to Bamhaurī over a soil still basaltic, though less rich, reposing upon syenite, which frequently rises and protrudes its head above the surface, which is partially and badly cultivated, and scantily peopled. The silent signs of bad government could not be more manifest. All the extensive plains, covered with fine long grass, which is rotting in the ground from want of domestic cattle or distant markets. Here, as in every other part of Central India, the people have a great variety of good spontaneous, but few cultivated, grasses. They understand the character and qualities of these grasses extremely well. They find some thrive best in dry, and some in wet seasons; and that of inferior quality is often prized most because it thrives best when other kinds cannot thrive at all, from an excess or a deficiency of rain. When cut green they all make good hay, and have the common denomination of 'sahīa'. The finest of these grasses are two which are generally found growing spontaneously together, and are often cultivated together-'kēl' and 'musēl'; the third 'parwana'; fourth 'bhawār', or 'gūniār'; fifth 'sainā'.[16] Notes: 1. Spelled Siedpore in the author's text. 2. More correctly Brindāban (Vrindāvana). The name originally belongs to one of the most sacred spots in India, situated near Mathurā (Muttra) on the Jumna, and the reputed scene of the dalliance between Krishna and the milkmaids (Gopīs); also associated with the legend Rāma. 3. Twenty-seven miles north-west of Tehrī in the Orchhā State. 4. The Tulasī plant, or basil, Ocymum sanctum, is 'not merely sacred to Vishnu or to his wife Lakshmī; it is pervaded by the essence of these deities, and itself worshipped as a deity and prayed to accordingly. . . . The Tulasī is the object of more adoration than any other plant at present worshipped in India. . . .It is to be found in almost every respectable household throughout India. It is a small shrub, not too big to be cultivated in a good-sized flower-pot, and often placed in rooms. Generally, however, it is planted in the courtyard of a well-to-do man's house, with a space round it for reverential circumambulation. In real fact the Tulasī is par excellence a domestic divinity, or rather, perhaps, a woman's divinity' (M. Williams, Religious Thought and Life in India, p. 333). 5. The fossil ammonites found in India include at least fifteen species. They occur between Trichinopoly and Pondicherry as well as in the Himalayan rocks. They are particularly abundant in the river Gandak, which rises near Dhaulagiri in Nepāl, and falls into the Ganges near Patna. The upper course of this river is consequently called Sālagrāmī. Various forms of the fossils are supposed to represent various avatārs of Vishnu (Balfour, Cyclopaedia, 3rd ed., s.v. 'Ammonite', 'Gandak', 'Salagrama'; M. Williams, Religious Thought and Life in India, pp. 69, 349). A good account of the reverence paid to both sālagrāms and the tulasī plant will be found in Dubois, Hindu Manners, &c., 3rd ed. (1906), pp. 648-51. 6. The author writes 'Himmalah'. The current spelling Himalaya is correct, but the word should be pronounced Himālaya. It means 'abode of snow'. 7. The north-eastern corner of the Punjāb, an elevated valley along the course of the Spiti or the Li river, a tributary of the Satlaj. 8. Fossils of the genus Belemnites and related genera are common, like the ammonites, near Trichinopoly, as well as in the Himalaya. 9. This statement is not quite correct. The pebbles representing the Linga of Siva, called Bāna-linga, or Vāna-linga, and apparently of white quartz, which are found in the Nerbudda river, enjoy the same distinction. 'Both are held to be of their own nature pervaded by the special presence of the deity, and need no consecration. Offerings made to these pebbles—such, for instance, as Bilwa leaves laid on the white stone of Vishnu—are believed to confer extraordinary merit' (M. Williams, Religious Thought and Life in India, p. 69). 10. In 1814-16. 11. 'Sadora' in author's text, which seems to be a misprint for Ludora or Ludhaura. 12. The Tulasī shrub is sometimes married to an image of Krishna, instead of to the sālagrāma, in Western India (M. Williams, Religious Thought and Life in India, p. 334). Compare the account of the marriage between the mango-tree and the jasmine, ante, Chapter 5, Note [3]. 13. These Hindī verses are incorrectly printed, and loosely rendered by the author. The translation of the text, after necessary emendation, is: 'Tulasī, oppress not the poor; evil is the lot of the poor. From the blast of the dead hide iron becomes ashes.' Mr. W. Crooke informs me that the verses are found in the Kabīrkī Sakhī, and are attributable to Kabīr Dās, rather than to Tulasī Dās. But the authorship of such verses is very uncertain. Mr. Crooke further observes that the lines as given in the text do not scan, and that the better version is: Durbal ko na satāiye, Jāki māti hai; Mūē khāl ke sāns se Sār bhasm ho jāe. Sār means iron. The author was, of course, mistaken in supposing the poet Tulasī Dās to be a Rājā. As usual in Hindī verse, the poet addresses himself by name. 14. Such slight frosts are common in Bundēlkhand, especially near the rivers, in January, but only last for a few mornings. They often cause great damage to the more delicate crops. The weather becomes hot in February. 15. December, 1835. 16. 'Musēl' is a very sweet-scented grass, highly esteemed as fodder. It belongs to the genus Anthistiria; the species is either cimicina or prostrata. 'Bhawār' is probably the 'bhaunr' of Edgeworth's list, Anthistiria scandens. I cannot identify the other grasses named in the text. The haycocks in Bundēlkhand are a pleasant sight to English eyes. Edgeworth's list of plants found in the Bāndā district, as revised by Messrs. Waterfield and Atkinson, is given in N.W.P. Gazetteer, 1st ed., vol. i, pp. 78-86. The book CONTENTS AUTHOR'S DEDICATION EDITOR'S PREFACES 1893 1915 MEMOIR BIBLIOGRAPHY CHAPTER 1 Annual Fairs held on the Banks of Sacred Streams in India CHAPTER 2 Hindoo System of Religion CHAPTER 3 Legend of the Nerbudda River CHAPTER 4 A Suttee on the Nerbudda CHAPTER 5 Marriages of Trees—The Tank and the Plantain—Meteors—Rainbows CHAPTER 6 Hindoo Marriages CHAPTER 7 The Purveyance System CHAPTER 8 Religious Sects—Self-government of the Castes—Chimneysweepers—Washerwomen —Elephant Drivers CHAPTER 9 The Great Iconoclast—Troops routed by Hornets—The Rānī of Garhā—Hornets' Nests in India CHAPTER 10 The Peasantry and the Land Settlement CHAPTER 11 Witchcraft CHAPTER 12 The Silver Tree, or 'Kalpa Briksha'—The 'Singhāra', or Trapa bispinosa, and the Guinea-Worm CHAPTER 13 Thugs and Poisoners CHAPTER 14 Basaltic Cappings of the Sandstone Hills of Central India—Suspension Bridge—Prospects of the Nerbudda Valley—Deification of a Mortal CHAPTER 15 Legend of the Sāgar Lake—Paralysis from eating the Grain of the Lathyrus sativus CHAPTER 16 Suttee Tombs—Insalubrity of deserted Fortresses CHAPTER 17 Basaltic Cappings—Interview with a Native Chief—A Singular Character CHAPTER 18 Birds' Nests—Sports of Boyhood CHAPTER 19 Feeding Pilgrims—Marriage of a Stone with a Shrub CHAPTER 20 The Men-Tigers CHAPTER 21 Burning of Deorī by a Freebooter—A Suttee CHAPTER 22 Interview with the Rājā who marries the Stone to the Shrub—Order of the Moon and the Fish CHAPTER 23 The Rājā of Orchhā—Murder of his many Ministers CHAPTER 24 Corn Dealers—Scarcities—Famines in India CHAPTER 25 Epidemic Diseases—Scape-goat CHAPTER 26 Artificial Lakes in Bundēlkhand-Hindoo, Greek, and Roman Faith CHAPTER 27 Blights CHAPTER 28 Pestle-and-Mortar Sugar-Mills—Washing away of the Soil CHAPTER 29 Interview with the Chiefs of Jhānsī—Disputed Succession CHAPTER 30 Haunted Villages CHAPTER 31 Interview with the Rājā of Datiyā—Fiscal Errors of Statesmen—Thieves and Robbers by Profession CHAPTER 32 Sporting at Datiyā—Fidelity of Followers to their Chiefs in India—Law of Primogeniture wanting among Muhammadans CHAPTER 33 'Bhūmiāwat' CHAPTER 34 The Suicide-Relations between Parents and Children in India CHAPTER 35 Gwālior Plain once the Bed of a Lake—Tameness of Peacocks CHAPTER 36 Gwālior and its Government CHAPTER 37 Contest for Empire between the Sons of Shah Jahān CHAPTER 38 Aurangzēb and Murād Defeat their Father's Army near Ujain CHAPTER 39 Dārā Marches in Person against his Brothers, and is Defeated CHAPTER 40 Dārā Retreats towards Lahore—Is robbed by the Jāts—Their Character CHAPTER 41 Shāh Jahān Imprisoned by his Two Sons, Aurangzēb and Murād CHAPTER 42 Aurangzēb Throws off the Mask, Imprisons his Brother Murād, and Assumes the Government of the Empire CHAPTER 43 Aurangzēb Meets Shujā in Bengal, and Defeats him, after Pursuing Dārā to the Hyphasis CHAPTER 44 Aurangzēb Imprisons his Eldest Son—Shujā and all his Family are Destroyed CHAPTER 45 Second Defeat and Death of Dārā, and Imprisonment of his Two Sons CHAPTER 46 Death and Character of Amīr Jumla CHAPTER 47 Reflections on the Preceding History CHAPTER 48 The Great Diamond of Kohinūr CHAPTER 49 Pindhārī System—Character of the Marāthā Administration—Cause of their Dislike to the Paramount Power CHAPTER 50 Dhōlpur, Capital of the Jāt Chiefs of Gohad—Consequence of Obstacles to the Prosecution of Robbers CHAPTER 51 Influence of Electricity on Vegetation—Agra and its Buildings CHAPTER 52 Nūr Jahān, the Aunt of the Empress Nūr Mahal, over whose Remains the Tāj is built CHAPTER 53 Father Gregory's Notion of the Impediments to Conversion in India—Inability of Europeans to speak Eastern Languages CHAPTER 54 Fathpur-Sīkrī—The Emperor Akbar's Pilgrimage—Birth of Jahāngīr CHAPTER 55 Bharatpur—Dīg—Want of Employment for the Military and the Educated Classes under the Company's Rule CHAPTER 56 Govardhan, the Scene of Kriahna's Dalliance with the Milkmaids CHAPTER 57 Veracity CHAPTER 58 Declining Fertility of the Soil—Popular Notion of the Cause CHAPTER 59 Concentration of Capital and its Effects CHAPTER 60 Transit Duties in India—Mode of Collecting them CHAPTER 61 Peasantry of India attached to no existing Government—Want of Trees in Upper India—Cause and Consequence—Wells and Groves CHAPTER 62 Public Spirit of the Hindoos—Tree Cultivation and Suggestions for extending it CHAPTER 63 Cities and Towns, formed by Public Establishments, disappear as Sovereigns and Governors change their Abodes CHAPTER 64 Murder of Mr. Fraser, and Execution of the Nawāb Shams-ud- dīn CHAPTER 65 Marriage of a Jāt Chief CHAPTER 66 Collegiate Endowment of Muhammadan Tombs and Mosques CHAPTER 67 The Old City of Delhi CHAPTER 68 New Delhi, or Shāhjahānābād CHAPTER 69 Indian Police—Its Defects—and their Cause and Remedy CHAPTER 70 Rent-free Tenures—Right of Government to Resume such Grants CHAPTER 71 The Station of Meerut—'Atālīs' who Dance and Sing gratuitously for the Benefit of the Poor CHAPTER 72 Subdivisions of Lands—Want of Gradations of Rank—Taxes CHAPTER 73 Meerut-Anglo-Indian Society CHAPTER 74 Pilgrims of India CHAPTER 75 The Bēgam Sumroo CHAPTER 76 ON THE SPIRIT OF MILITARY DISCIPLINE IN THE NATIVE ARMY OF INDIA Abolition of Corporal Punishment—Increase of Pay with Length of Service—Promotion by Seniority CHAPTER 77 Invalid Establishment Appendix: Thuggee and the part taken in its Suppression by General Sir W. H. Sleeman, K.C.B., by Captain J. L. Sleeman Supplementary Note by the Editor Additions and Corrections Maps Showing Author's Route INDEX Go up to Contents Home New Page New Page EvideoContents

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 7. ഭാഷാ കോഡുകളിലെ അഗാധ ഗർത്തങ്ങളിലേക്ക് വീണാൽ Previous Next 15. ഈ പ്രദേശത്ത് സമൂഹിക പ്രകാശം ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി കൊണ്ടുവരുന്നതിന് മുൻപ് ടിപ്പു സുൾത്താൻ മലബാറിലെ നായന്മാരോട് ഈ വിധം പ്രഖ്യാപിച്ചതായി രേഖപ്പെടുത്തിക്കാണുന്നു: QUOTE from MALABAR MANUAL: and since it is a practice with you for one woman to associate with ten men, and you leave your mothers and sisters unconstrained in their obscene practices, and are thence all born in adultery, and are more shameless in your connexions than the beasts of the field : I hereby inquire you to forsake those sinful practices, and live like the rest of mankind. END OF QUOTE ഉദ്ദരണി: ഒരു സ്ത്രീ പത്ത് പുരുഷന്മാരോടു ബന്ധപ്പെടുക എന്നുള്ളത് നിങ്ങളിലെ ഒരു ശീലമാണ് എന്നത് കൊണ്ടും, നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ അമ്മമാരേയും, സഹോദരിമാരേയും യാതോരു നിയന്ത്രണവും ഇല്ലാത്ത അശ്ലീല പ്രവർത്തികളിൽ പങ്കെടുക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നത് കൊണ്ടും നിങ്ങൾ എല്ലാവരും ജനിക്കുന്നത് വ്യഭിചാരത്തിലും, അതിനാൽത്തന്നെ കുടുംബ ബന്ധങ്ങളിൽ വയൽപാടങ്ങളിലെ വന്യമൃഗങ്ങളെക്കാൾ നാണംകെട്ടവരുമാണ് ; നിങ്ങളുടെ പാപപങ്കിലമായ ജീവിതം നിങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കണമെന്നും മറ്റ് മാനവ വർഗ്ഗങ്ങളെപ്പോലെ ജീവിക്കണമെന്നും ഞാൻ ഇതിനാൽ നിങ്ങളോട് നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ഉദ്ദരണിയുടെ അന്ത്യം മുകളിൽ നിൽകിയിട്ടുള്ള ഉദ്ദരണി ടിപ്പു സുൾത്താൻ - Tipu Sulthaan (Sultan Tipu - സൾട്ടൻ ടിപ്പു) മലബാറിലൂടെ പടയോട്ടം നടത്തിയതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യമാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു. ഈ ഉദ്ദരണി വായിച്ചാൽ, ടിപ്പു സുൾത്താൻ ഒരു സമൂഹിക പരിഷ്കർത്താവായിരുന്നു എന്ന ഒരു തോന്നൽ വന്നേക്കാം. എന്നാൽ, ടിപ്പു സുൾത്താന്റെ പടയോട്ടം ഒരു സാമൂഹിക പരിഷ്ക്കരണം പദ്ധതിയായിരുന്നില്ലതന്നെ. മറിച്ച് അതിഗംഭീര വേദനാ ജനകങ്ങളായ അനുഭവങ്ങൾ ഹിന്ദു (ബ്രാഹ്മണ) മതസ്ഥരിലും, അമ്പലവാസികളിലും, അവരുടെ അനുയായികളായ നായന്മാരിലും, അവരോട് കൂറ് കാട്ടിയ കീഴ് ജനക്കൂട്ടങ്ങളിലും വന്ന ഒരു സംഭവമായിരുന്നു ടിപ്പു സുൾത്താന്റെ പടയോട്ടം. അതിലേക്ക് ഇപ്പോൾ കടക്കുന്നില്ല. എഴുത്തിന്റെ പാത യഥാർത്ഥത്തിൽ വടക്കേ മലബാറിലെ മരുമക്കത്തായ തീയ്യന്മാരിൽ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന്റെ പ്രകാശം എങ്ങിനെയാണ് ഏശിയത് എന്ന ഇടമാണ്. ഈ പ്രദേശത്ത് നിന്നും നമ്പൂതിരിമാരുടേയും, അമ്പലവാസികളുടേയും നായന്മാരുടേയും ചുറ്റുപാടുകളിലേക്ക് നീങ്ങി, സാമൂഹികമായി ഉയർന്നവർ എന്ന് ചരിത്രത്തിൽ പറയപ്പെടുന്നവരിലെ ആഢ്യത്വവും, ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളും എടുത്ത് പറഞ്ഞത്, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം മലബാറിൽ എന്താണ് കൊണ്ടുവന്നത് എന്നതിനെക്കുറിച്ച് പറയാനാണ്. എന്തായിരുന്നു ഇവിടുള്ള യാഥാർത്ഥ്യം എന്നത് പറഞ്ഞാലെ, ഇവിടെ ഉദയസൂര്യനെപ്പോലെ ഉദിച്ച് വന്ന ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന്റെ പ്രകാശം എന്തായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുള്ളു. ചരിത്രപരമായ സംഭവങ്ങൾ യാതൊന്നും രേഖപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു പദ്ധതി ഈ നാട്ടിൽ ഇല്ലായിരുന്ന് എന്ന പറയാം എന്ന് തോന്നുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, നായർ തറവാടുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ക്ഷേത്രങ്ങൾ പലദിക്കിലും കാണാം. ഇവയുടെ പഴമയെക്കുറിച്ച് യാതോരു രേഖയും എഴുതിവച്ചതായി കാണില്ല. മറിച്ച്, ആകെയുള്ളത് തലമുറകൾ കൈമാറിവന്ന ഐതിഹ്യങ്ങൾ മാത്രമായിരിക്കും. ഐതിഹ്യങ്ങളെ ചരിത്രമായി കാണാൻ എത്രകണ്ട് പറ്റും എന്ന് അറിയില്ല. മലബാറിൽ ബ്രാഹ്മണരും, അമ്പലവാസികളും, നായന്മാരും, മുരമക്കത്തായ തീയന്മാരും, മക്കത്തായ തീയന്മാരും, കൂടാതെ, മാപ്പിളമാർ എന്ന മലബാറി മുസ്ളിമുകളും, പ്രാദേശിക ക്രിസ്ത്യാനികളും, തിരുവിതാംകൂറിൽ നിന്നും മതംമാറിവന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളും, ഉണ്ടായിരുന്നു. പോരാത്തതിന്, താഴ്ന്ന ജാതിക്കാർ എന്ന് വിശേഷിക്കപ്പെടുന്ന കുറേ ജനക്കൂട്ടങ്ങൾ വേറെയും ഉണ്ടായിരുന്നു. മലബാറി മുസ്ളിമുകളെ മലബാറിൽ മാപ്പിളമാർ എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. എന്നാൽ മാപ്പിള എന്ന വാക്ക് തിരുവിതാംകൂറിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നത് സുറിയാനി ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കാണ്. ചരിത്രപരമായി മലബാറും തിരുവിതാംകൂറും യാതോരു ബന്ധവും ഇല്ലാതിരുന്ന കാലത്ത് ഈ ഒരു അർത്ഥവ്യത്യാസം ആരും കാര്യമായി അറിഞ്ഞിരിക്കില്ല. ഇന്നും ഈ വ്യത്യാസം എന്നാൽ നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്, ആരും എടുത്ത് പറയുന്നില്ലെങ്കിലും. മരുമക്കത്തായ തീയ്യന്മാരിൽ തലശ്ശേരി കണ്ണൂർ പ്രദേശത്തുള്ളവരിൽ പലർക്കും ഇങ്ഗ്ലിഷ് ഭരണത്തിന്റെ പ്രകാശം ഗുണകരമായി ഏറ്റിരുന്നു എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. അതിലേക്ക് കടക്കുന്നതിന് മുൻപായി, മലബാറിലെ പറിയന്മാരിൽ പെട്ടവരിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഒടിയന്മാരെക്കുറിച്ച് ഒന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങാം എന്ന് കരുതുന്നു. കാരണം, ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ഈ പ്രദേശത്ത് നേരിട്ട നൂറുകണക്കിന് സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങളിൽ ഒന്ന് മാത്രമാണ് ഇത്. ഒരു തരം ഗുരുതരമായ ദുർമന്ത്രവാദം ആയിരുന്നു ഇത്. ഇതിനെക്കുറിച്ച് അടുത്ത എഴുത്തിൽ വ്യക്തമായി പലതും എഴുതാം. 1. സർക്കാർ ഓഫിസറെ നേരിട്ട് 2. ഇന്ത്യക്കാരന് മറ്റൊരു ഇന്ത്യാക്കാരന് 3. മൃഗീയ ഭാഷകൾ ഉപയോഗിച്ചാൽ 4. മൃഗങ്ങളിലെ ഭാഷാ ഭാവങ്ങൾ 5. Telllicherryയിലെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് സ്വാധീന 6. ശക്തമായ ചമയങ്ങളും അനുസാരികളും 7. തെരുവീഥിയിൽ ജീവിക്കുന്നത് പോലുള്ള 8. സാമൂഹിക സമത്വത്തിന്റെ ദുർഗ്രഹമായ 9. പുകയുന്ന പകയും നൈപുണ്യത്തെ 10. ജീവന്റെ സോഫ്ട്വേറിൽ ദിവ്യത്വം 11. ഉയർത്തിനിർത്തുന്ന പ്രസ്ഥാനത്തിന് 12. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ ആഢ്യത്തത്തിന്റെ 13. ആഢ്യത്തത്തിനുള്ളിലുള്ള ദുരവസ്ഥ 14. ഭാഷാ കോഡുകളിലെ അഗാധ 15. സമൂഹിക പ്രകാശം ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി 16. കൂടോത്രങ്ങളും ദുർമന്ത്രവാദങ്ങളും , 17. ഒടിയനും പിള്ളതൈലവും 18. ഗൂഡതന്ത്രങ്ങളുടെ യന്ത്ര സംവിധാനം 19. മുദ്രകളിൽ സോഫ്ട്വേർകോഡുകൾ 20. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷക്കാരുടെ കൈയിൽ 21. നന്മചെയ്തവരെ ദുഷ്ടരായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന 22. ഭാരതീയ സമൂഹിക സഹിഷ്ണുതയുടെ 23. മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത ചരിത്രകാലഘട്ട 24. എതിർകോണുകളിൽ നിൽക്കുന്ന തീയ്യർ 25. വ്യക്തികളിൽ ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകൾ 26. മലബാറും കൊച്ചിനും ട്രാവൻകൂറും 27. ക്വീൻ വിക്റ്റോറിഅ:യോടുളള 28. വിഭാവനം ചെയ്യാൻ പോലും പറ്റാത്ത 29. ദക്ഷിണ മലബാറും ഉത്തര മലബാറും 30. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഈസ്റ്റ് കമ്പനി ഏറ്റെടുക്കേണ്ടിവന്ന 31. തീയ ജനക്കൂട്ടങ്ങൾക്കുള്ളിലെ ഉയർച്ചത്താഴ്ചാ 32. രണ്ട് വ്യത്യസ്ത മലബാറുകൾ 33. മരുമക്കത്തായ തീയരുടെ വേവലാതികൾ 34. സ്വാതന്ത്ര്യം ദർശിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്ന 35. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലെ വിവരദോഷികൾ 36. ഹൈന്ദവ നാമമല്ലാത്ത പേര് 37. അഹിന്ദുക്കൾ ഹിന്ദുക്കളായതിനെക്കുറിച്ച് 38. ഓർമ്മയിൽനിന്നും മാഞ്ഞുപോയത് 39. Tellicherryയിലെ മരമക്കത്തായ തീയരിൽ 40. പിടിവിട്ടുപോയ കീഴാളരെ തിരികെ 41. സ്വന്തം നിലയിൽ നേതാവാണ് എന്ന് 42. സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ 43. സ്വയം നേതാവാകാൻ തന്ത്രം 44. മലയാളത്തിന്റെ ഈറ്റില്ലത്തിലെ ഭാഷാ 45. ഈ ഉപദ്വീപിൽ ഒരു പുതിയമാനവൻ 46. എക്കാഡമിക്ക് വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ 47 . മലബാറുകൾ ബൃട്ടിഷ് -മലബാറായതിനെക്കുറിച്ച് 48. കള്ളചരിത്രം എഴുത്തിൽ പങ്കാളികളാകുന്നവർ 49. പരിഷ്ക്കരണം ഈ നാട്ടിൽ ആരാണ് 50. ആദിവാസികളും അർദ്ധനാഗരിക ത്വമുള്ള Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

SouthAsiaContentsM SaMmainContents ദക്ഷിണേഷ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡ ചരിത്രം: ഒരു അനുഭാവ്യചിത്രീകരണം Volumes 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 VED from VICTORIA INSTITUTIONS It is foretold! The torrential flow of inexorable destiny! PDF digital books click here Volume list full Vol 1 Vol 7 Vol 13 Vol 2 Vol 8 Vol 14 Vol 3 Vol 9 Vol 15 Vol 4 Vol 10 Vol 16 Free English class Vol 5 Vol 11 Vol 6 Vol 12 Vol 7. ഭാഷാ കോഡുകളിലെ അഗാധ ഗർത്തങ്ങളിലേക്ക് വീണാൽ Previous Next 42. സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ പ്രചോദനം ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലും ഭൂഖണ്ട യൂറോപ്പിലും മാത്രമല്ല യൂഎസ്ഏയിൽവരെ ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തിൽ നിന്നും കടന്ന വൻകിടക്കാരിൽ പലരും വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തെ അവരുടെ കൈവശം വരുത്താം എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. കാരണം. പ്രദേശിക ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടന്നാൽ, അതി ഗംഭീരമായ മാനുഷിക കഴിവുകളാണ് കൈവരിക്കുക. ഈ എഴുത്തുകാരന്റെ കുടുംബ ബന്ധങ്ങളിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് 30 വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപെ യൂഎസ്ഏയിലേക്ക് കടന്ന ഒരു സ്ത്രീ, ഇന്ത്യയിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് പലവിധ കഴിവ് കേടുകളും ഉണ്ട് എന്ന് പണ്ട് നേരിട്ട് പറഞ്ഞതായി ഓർക്കുന്നു. എന്നാൽ വാസ്തവം ഈ സ്ത്രീയും ഈ രാജ്യത്തിൽ വന്നാൽ അതേ കഴിവ് കേട് തന്നെ പ്രകടിപ്പിക്കും എന്നുള്ളതാണ്. തിരിച്ച് വന്ന് വല്ല കുഗ്രാമത്തിലുമാണ് താമസിക്കുന്നതെങ്കിൽ, അടുത്തുള്ള അങ്ങാടിയിൽ പോലും ഇറങ്ങിച്ചെല്ലാൻ മടിക്കും. വിഡ്ഢി ശാസ്ത്രത്തിൽ ഇതിനെ Paranoia, Social Anxiety Disorder തുടങ്ങിയ വിഡ്ഢി സാങ്കേതിക പദ ഗണത്തിൽ പെടുത്തുമെങ്കിലും, കാര്യങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ താവളം ഈ വിധ വിഡ്ഢി ശാസ്ത്രങ്ങളുടെ വിവരത്തിനും അതീതമാണ്. ഉപഭൂഖണ്ടം വളരെ എളുപ്പത്തിൽ ഭരിക്കാനോ, നടത്തിപ്പ് ചെയ്യാനോ ആവില്ല എന്നുള്ളതാണ് വാസ്തവം. അതിനെക്കുറിച്ച് പിന്നീട് പറയാം. ഉപഭൂഖണ്ടം പിടിച്ചെടുക്കാൻ ഗാന്ധിയും നെഹ്റുവും മറ്റും മാത്രമല്ല പരിശ്രമിച്ചത്. മറിച്ച്, ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലേക്കും മറ്റും മാറിതാമസിച്ച പലരും ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ, അത് അത്ര എളുപ്പമായ കാര്യമല്ല. അവർ ആകെ ചെയ്യേണ്ടുന്നത് ഇങ്ഗ്ളിഷുകാരെ ഓടിക്കുകമാത്രമാണ്. ഒരു വൻ രാഷ്ട്രം ഇങ്ഗ്ളിഷുകാർ പടുത്തുയുർത്തിയിട്ടുണ്ട്. പട്ടാളവും പോലീസും ഭരണയന്ത്രവും നിലവിലുണ്ട്. രാജ്യം കരസ്ഥമാക്കിയാൽ, ജനങ്ങളെ അടിച്ചമർത്തി നിലനിർത്താൻ ഇവ മതിയാകും. എന്നാൽ പ്രശ്നം ഇങ്ഗ്ളിഷുകാരെ ഓടിക്കലല്ല. മറിച്ച്, അന്ന് ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തിൽ തന്നെ പലരും രാഷ്ട്രയക്കളി നടത്തുന്നുണ്ട് എന്നുള്ളതാണ്. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിൽ നിന്നും ഓടിക്കിതച്ച് തിരിച്ച് വരുന്നവർക്ക് അത്ര എളുപ്പത്തിൽ ഇവർ വേദി വിട്ടുകൊടുക്കില്ലതന്നെ. എന്നാൽ ഈ വരുന്നവർക്കെല്ലാം വൻ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രം പുറംനാടുകളിൽ ഉണ്ട് എന്നാണ് അവകാശം. ആ പ്രശ്നത്തിൽ ഇടപെട്ടു, മറ്റേ പ്രശ്നത്തിൽ ബൃട്ടിഷ് സർക്കരിടോ നേരിട്ട് ഏറ്റു മുട്ടി, ആ വിധ വേദികളിൽ വൻ പ്രക്ഷോപങ്ങൾ നടത്തി, ബൃട്ടനെ വിറപ്പിച്ചു എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചരിത്രങ്ങൾ പലതും പറയാനുണ്ട്. ഇതെല്ലാം നല്ലരീതിയിൽ വാക്കുകളാലും, കുറച്ച് ഇങ്ഗ്ളിഷ് വനിതകളും പുരുഷന്മാരും കൂടെ നിൽക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളോടൊപ്പവും ഒരുക്കിയെടുത്ത് ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തിൽ അച്ചടിച്ച് പ്രചരിപ്പിച്ചാൽ, കടന്നുവന്ന നേതാവ്, പ്രദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാരെ കടത്തിവെട്ടും. പ്രദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് രണ്ട് വ്യത്യസ്ത എതിർകക്ഷികളെയാണ് നേരിടേണ്ടത്. ഒന്ന് അവരോട് നേരിട്ട് മത്സരിക്കുന്ന മറ്റ് പ്രദേശിക രാഷ്ട്രീയവും സാമൂഹികവും ആയ നേതാക്കൾ. രണ്ടാമതായുള്ളത് ഇങ്ഗ്ളണ്ടിൽനിന്നും മറ്റും തിരിച്ചുവന്ന്, വൻ ഐതിഹാസിക സംഭവങ്ങളും പേറി, അവരെ കടത്തിവെട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന വൻകിടക്കാരാണ്. പ്രദേശിക നേതാക്കൾക്ക് ചിലവിധ പരാതീനതകൾ ഉണ്ട്. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷയിലാണ് അവർ അകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. പ്രാദേശിക ഉദ്യോഗസ്ഥരോട് അവർ ചെറുതായെങ്കിലും അടിയാളത്തം വാക്ക് കോഡുകളിൽ പ്രകടിപ്പിക്കേണം. പ്രാദേശിക ഉദ്യോഗസ്ഥരും അവരെ ബഹുമാനിച്ചേക്കില്ല, പത്രങ്ങളിൽ നിത്യവും പേര് വന്നില്ലായെങ്കിൽ. മാത്രവുമല്ല, ഉയരങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്ന ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥരെ നേരിട്ട് സമീപിക്കാൻ പ്രാദേശിക ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഇവരെ അങ്ങ് പെട്ടെന്നൊന്നും സമ്മതിക്കില്ല. അതേ സമയം, ലോകചരിത്രംതിരുത്തിയെഴുതി എന്നെല്ലാം സൂചനകൾ നൽകി ഇങ്ഗ്ളണ്ടിൽ നിന്നും തിരിച്ച് വരുന്ന, സ്വയം നേതാവ് ചമയുന്നവർക്ക് ഈ ഒരു പ്രശ്നം ഇല്ലതന്നെ. കാരണം, ഇങ്ഗ്ളിഷുകാരെ നേരിട്ട് പേര് വിളിച്ചും Mr. എന്ന് പേരിന് മുന്നിൽ ചേർത്ത് വിളിച്ചും പരിചയമുള്ളവരാണ് ഇക്കൂട്ടർ. അവർക്ക് ഉന്നതങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടാനും ഉന്നതങ്ങളിലെ ഇങ്ഗ്ളിഷുകാരുടെ വാക്കുകൾ ഉദ്ദരിക്കാനും പ്രയാസമില്ലതന്നെ. പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാർ ഇതിന് ഒരുമ്പെട്ടാൽ പൊതുജനം അത് വെറും വീമ്പെളക്കൽ ആണ് എന്ന് തുറന്ന് തന്നെ അഭിപ്രായപ്പെടേക്കാം. Image details: This file is licensed under the Creative Commons Attribution (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/deed.en)-Share Alike 4.0 International license. English: Map of showing the partition of Lower Bengal between Bengal and East Bengal and Assam in 1905. Source data: Survey of India 1:253k (Perry-Castenada Map Library, Univ of Texas), India 1:1M, Imperial Gazetteer of India 1:4M (Digital South Asia Library, Univ of Chicago) Author: XrysD ഉപഭൂഖണ്ടത്തിലെ രാജ്യങ്ങളിൽ ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായാണ് യാതോരു രാജകുടുംബ ബന്ധവും ഇല്ലത്ത ആളുകൾ ഭരണം പിടിച്ചെടുക്കാനായി നിരത്തിൽ ഇറങ്ങുന്ന പദ്ധതി വന്നത്. ആർക്കും പ്രസിഡൻസികൾ ഭരിക്കാം എന്നനിലയിലേക്കാണ് കാര്യങ്ങൾ നീങ്ങുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും മുകളിൽ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഉള്ളതിനാൽ നിലവലത്തകർച്ച കാര്യമായി വന്നില്ലതന്നെ. പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് തമ്മിൽതമ്മിൽ കഠിനമായ മത്സരബുദ്ധിയുണ്ട്. ജനശ്രദ്ധ പിടിച്ചെടുക്കാൻ എന്താണ് പുതുതായി അവതരിപ്പിക്കേണ്ടത് എന്നതാണ് പ്രശ്നം. ഇതിന് ഏറ്റവും അപകടം കുറവുള്ളത് ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തെ എന്തിനും ഏതിനും എതിർക്കുക എന്നുള്ളതാണ്. ഇതിൽ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പർട്ടിക്കാരുടെ പദ്ധതി, Assemblyയിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ജയിക്കുക. എന്നിട്ട്, നിത്യേനെ Assemblyയിൽ ഒച്ചപ്പാടും ബഹളവും വെക്കുക. സഭനടത്തിപ്പ് വിഘ്നപ്പെടുത്തുക. പത്രങ്ങളുടെ ഒന്നാം പേജിൽ സ്ഥാനം ഉറപ്പാണ്. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണം ആണെങ്കിൽ, ഈ ഉപഭൂഖണ്ടത്തിലെ നൂറുകണക്കിന് പ്രദേശങ്ങളിലെ നൂറുകണക്കിന് പ്രശ്നങ്ങളെ ഏറ്റവും മൃദുലമായ രീതിയിൽ തിരുത്തിയെടുക്കാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, Bombay Presidencyയിൽ വിവാഹത്തിന് ഉള്ള ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ പ്രായം 10ൽ നിന്നും 12 ആക്കാൻ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് വളരെ പ്രയാസപ്പെടേണ്ടിവന്നു. ഇതിനെ പിടിച്ച് പല പ്രദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാരും ജനശ്രദ്ധ പിടിച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമം നടത്തി എന്നുള്ളതാണ് വാസ്തവം. എന്നാൽ Gopal Krishna Gokhale പോലുള്ള ചിലർ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന് വൻ പിന്തുണ നൽകി. ഇന്ന് കള്ള ഇന്ത്യൻ ചരിത്രം എഴുതുന്ന Wikipediaയിലെ ഇന്ത്യൻ പേജുകളിൽ Indian Child Marriage Actനെക്കുറിച്ചുള്ള പേജിൽ ഈ വിധ വിവരങ്ങൾ കാണില്ല എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. എന്ത് കിട്ടിയാലും ഒച്ചപ്പാടുണ്ടാക്കി, എങ്ങിനെയെങ്കിലും ജനനേതാവ് ആവണം. ഭരണത്തിന്റെ എളുപ്പത്തിനായി ബൃട്ടിഷ് ഇന്ത്യയുടെ കിഴക്കൻ പ്രദേശം രണ്ടായി വിഭജിച്ചപ്പോൾ, അത് ഒരു വൻ സൌകര്യം തന്നെ ഈ കൂട്ടർക്ക് നൽകി. എല്ലാരും ഒന്നിന് മുകളിൽ ഒന്ന് എന്നരീതിയിൽ ആണ് പ്രവർത്തിച്ചത്. എന്നാൽ ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഭരണത്തിന് ഈ വിധ പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ പ്രചോദനം എന്താണ് എന്ന് മനസ്സിലായില്ലാ എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. യഥാർത്ഥ പ്രചോദനം Bengal വിഭജനം അല്ല, മറിച്ച്, ഓരോ രാഷ്ട്രീയക്കാരനും മറ്റ് രാഷ്ട്രീയക്കാർ തന്നെ മറിച്ചിടുമോ എന്ന ഭയമായിരുന്നു. ഇങ്ങിനെ നോക്കുമ്പോൾ ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമായി വളർന്നു എന്നു പറയുന്ന, വളരെ നിസ്സാരമായ സംഭവ വികാസം യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ തമ്മിൽത്തമ്മിൽ ഉളള മത്സരം മാത്രമായിരുന്നു. ഇന്ന് അന്നുള്ള Bengal പ്രദേശത്ത്, West Bengal, Mizoram, Tripura, Assam തുടങ്ങി അനവധി സംസ്ഥാനങ്ങൾ മാത്രമല്ല, മറിച്ച് Bengladesh എന്ന ഒരു രാജ്യം കൂടിയുണ്ട്. Image details: Seven north-eastern states of India. Arunachal Pradesh is claimed by China. This file is licensed under the Creative Commons Attribution-Share Alike (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en) 3.0 Unported license. Author: Furfur 1. സർക്കാർ ഓഫിസറെ നേരിട്ട് 2. ഇന്ത്യക്കാരന് മറ്റൊരു ഇന്ത്യാക്കാരന് 3. മൃഗീയ ഭാഷകൾ ഉപയോഗിച്ചാൽ 4. മൃഗങ്ങളിലെ ഭാഷാ ഭാവങ്ങൾ 5. Telllicherryയിലെ ഇങ്ഗ്ളിഷ് സ്വാധീന 6. ശക്തമായ ചമയങ്ങളും അനുസാരികളും 7. തെരുവീഥിയിൽ ജീവിക്കുന്നത് പോലുള്ള 8. സാമൂഹിക സമത്വത്തിന്റെ ദുർഗ്രഹമായ 9. പുകയുന്ന പകയും നൈപുണ്യത്തെ 10. ജീവന്റെ സോഫ്ട്വേറിൽ ദിവ്യത്വം 11. ഉയർത്തിനിർത്തുന്ന പ്രസ്ഥാനത്തിന് 12. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷാ ആഢ്യത്തത്തിന്റെ 13. ആഢ്യത്തത്തിനുള്ളിലുള്ള ദുരവസ്ഥ 14. ഭാഷാ കോഡുകളിലെ അഗാധ 15. സമൂഹിക പ്രകാശം ഇങ്ഗ്ളിഷ് കമ്പനി 16. കൂടോത്രങ്ങളും ദുർമന്ത്രവാദങ്ങളും , 17. ഒടിയനും പിള്ളതൈലവും 18. ഗൂഡതന്ത്രങ്ങളുടെ യന്ത്ര സംവിധാനം 19. മുദ്രകളിൽ സോഫ്ട്വേർകോഡുകൾ 20. ഫ്യൂഡൽ ഭാഷക്കാരുടെ കൈയിൽ 21. നന്മചെയ്തവരെ ദുഷ്ടരായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന 22. ഭാരതീയ സമൂഹിക സഹിഷ്ണുതയുടെ 23. മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത ചരിത്രകാലഘട്ട 24. എതിർകോണുകളിൽ നിൽക്കുന്ന തീയ്യർ 25. വ്യക്തികളിൽ ഫ്യൂഡൽ ഭാഷകൾ 26. മലബാറും കൊച്ചിനും ട്രാവൻകൂറും 27. ക്വീൻ വിക്റ്റോറിഅ:യോടുളള 28. വിഭാവനം ചെയ്യാൻ പോലും പറ്റാത്ത 29. ദക്ഷിണ മലബാറും ഉത്തര മലബാറും 30. ഇങ്ഗ്ളിഷ് ഈസ്റ്റ് കമ്പനി ഏറ്റെടുക്കേണ്ടിവന്ന 31. തീയ ജനക്കൂട്ടങ്ങൾക്കുള്ളിലെ ഉയർച്ചത്താഴ്ചാ 32. രണ്ട് വ്യത്യസ്ത മലബാറുകൾ 33. മരുമക്കത്തായ തീയരുടെ വേവലാതികൾ 34. സ്വാതന്ത്ര്യം ദർശിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്ന 35. ഇങ്ഗ്ളണ്ടിലെ വിവരദോഷികൾ 36. ഹൈന്ദവ നാമമല്ലാത്ത പേര് 37. അഹിന്ദുക്കൾ ഹിന്ദുക്കളായതിനെക്കുറിച്ച് 38. ഓർമ്മയിൽനിന്നും മാഞ്ഞുപോയത് 39. Tellicherryയിലെ മരമക്കത്തായ തീയരിൽ 40. പിടിവിട്ടുപോയ കീഴാളരെ തിരികെ 41. സ്വന്തം നിലയിൽ നേതാവാണ് എന്ന് 42. സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ 43. സ്വയം നേതാവാകാൻ തന്ത്രം 44. മലയാളത്തിന്റെ ഈറ്റില്ലത്തിലെ ഭാഷാ 45. ഈ ഉപദ്വീപിൽ ഒരു പുതിയമാനവൻ 46. എക്കാഡമിക്ക് വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ 47 . മലബാറുകൾ ബൃട്ടിഷ് -മലബാറായതിനെക്കുറിച്ച് 48. കള്ളചരിത്രം എഴുത്തിൽ പങ്കാളികളാകുന്നവർ 49. പരിഷ്ക്കരണം ഈ നാട്ടിൽ ആരാണ് 50. ആദിവാസികളും അർദ്ധനാഗരിക ത്വമുള്ള Previous Next MAIN Contents Home New Page New Page EvideoContents

Previous ------ Next മറ്റ് മലയാളം പേജുകൾ English class Day 20 – Section 91 ഞാൻ എന്റെ കാറ് ഇന്നലെ പുഴയിൽ നിന്നും കഴുകിയിട്ടുണ്ട്. ഈ👆 + അടയാളത്തിൽ ക്ളിക്ക് ചെയ്യുക D 01 D02 D03 D04 D 05 D06 D07 D08 D 09 D10 D11 D12 D 13 D14 D15 D16 D 17 D18 D19 D20 D 21 D22 D23 D24 D 25 D26 D27 D28 D 29 D30 D31 D32 D 33 D34 D35 D36 D 37 D38 D39 D40 Railway journey conversation Impromptu speeches Previous ------ Next

Top Codes of reality! What is language! PDF digital book version An encasing aura I could sense a superior aura come to settle on her, which was not quite an absolute one; but one based on the relative distance inside the virtual codes between her own family aura and what she currently lived in. Moreover the soft refinement of English was slowing encoding into some insides of her, which was to positively affect the child she was bearing. For English nursery rhyme CDs were played near her bedside. Previous page Next page Go to Contents BACK TO TOP Previous page Next page